'Vries gewoon je eieren in.' Dit ongevraagde advies volgt vaak nadat mensen respectievelijk de vraag stellen of ik een partner heb (nee, ik ben single), een koophuis bezit (nee), of ik al eens heb geworpen (nee, ik ben kinderloos) en zo niet, of ik dat dan niet van plan ben, gezien de tijd tikt (ik ben 36).

Naast het feit dat ik de vanzelfsprekendheid van het vragen naar mijn privésituatie erg vrijpostig vind, ben ik me terdege bewust van het feit dat een vrouw van mijn leeftijd een biologische klok heeft. Dus ook dat het op relatief korte termijn aan kinderen beginnen behoorlijk wat druk op het daten legt. Ik heb immers niet 'nog effe' tien jaar om iemand goed te leren kennen, een paar jaar samen te wonen en dan misschien een keer over kinderen te beginnen, mocht ik aan dat traditionele plaatje willen voldoen. Dus ja, ergens begrijp ik het dat mensen me adviseren mijn eitjes te laten invriezen. Ze willen meedenken met mijn 'probleem'. Voor een single vrouw in haar dertiger jaren kan het net even wat druk van de ketel halen om te weten dat je eitjes in elk geval nog ergens op de reservebank zitten. Kun je toch nog op een of andere manier kinderen krijgen.

Lees ook: Ruben Nicolai over zijn losbandige periode: 'Het was vluchtgedrag'

Toen ik het vuur weer eens aan mijn schenen voelde fikken, heb ik het UMC Utrecht gebeld om te informeren hoeveel zo'n procedure nou eigenlijk kost. Een aardige medewerker vertelde me kalm dat ik rekening moest houden met een kostenplaatje van tienduizend euro. Ik verslikte me in m'n slok cola. Ik heb nou niet per se tienduizend euro rondslingeren, en zo veel geld sparen voor het laten invriezen van mijn eitjes zie ik ook niet zitten. Dat geld spendeer ik graag aan welverdiende vakanties of – minder graag – aan een kapotte wasmachine. Maar dat 'probleem' van het niet hebben van een partner, een waanzinnig huis en het uitblijven van een gewenste zwangerschap, is dat eigenlijk wel een probleem?

Lang leve de vrijheid
In mijn twintiger jaren was ik überhaupt niet met 'later' bezig. Ik woonde in een stad met veel prikkels, waar het gras groener is bij de buren, je carrière erg belangrijk is en je vaak pas rond je dertigste rustig begint te settelen. Oud-klasgenoten trouwden wel en waren ook in het bezit van een nieuwbouwhuis. Deed me niets. Sterker nog, ik was blij dat ik nog elk weekend op de bar stond. Terwijl zij hun kids op zaterdag stonden aan te moedigen langs de zijlijn van het voetbalveld, lag ik meestal uit te brakken van een vernietigende kater. Ik vond carrière maken en levenservaring opdoen belangrijker dan me bezighouden met het tegenkomen van een langdurige liefde waarmee ik een huisje-boompje-beestjescenario kon creëren. Ik was al blij als ik een date langer dan drie weken aan me kon binden. Als iemand na drie weken bleef plakken, was ik zelf degene die er al snel klaar mee was.

Lang leve de vrijheid, ik leefde alleen voor mezelf. Noem me gerust trendy, want ik blijk lang niet de enige te zijn die er zo tegenaan kijkt. Volgens onderzoek van het CBS uit 2016 worden steeds meer vrouwen na hun 35ste voor het eerst moeder. En de gemiddelde leeftijd waarop vrouwen kinderen krijgen, is ook gestegen: van 29,4 jaar naar 29,9 jaar. Geef de schuld aan flexcontracten, de krappe huizenmarkt of gewoon aan de emancipatie, hoe je het ook wendt of keert: we settelen massaal op een latere leeftijd. Maar dat betekent niet dat we geen happily ever after willen. Sterker, toen ik mijn inmiddels ex-vriend jaren geleden tegenkwam begon ik me ook bezig te houden met de echte grotemensendingen.

Lees ook: Chantal Janzen: 'Wat is dat eigenlijk, settelen?'

We leerden elkaar kennen via Tinder en vanaf de eerste date was het dikke mik. Op m'n 31ste woonden we samen, werden onze carrières vrij serieus en spraken we weleens over kinderen. Ondertussen begon ik de hete adem van het totaalplaatje en Vadertje Tijd in mijn nek te voelen. Een koophuis, want goede investering voor later, een fatsoenlijke gezinsauto en een kind, want rammelende eierstokken en die biologische klok. Mijn ex-vriend was daar nog niet aan toe. Hoewel ik het zelf heus graag wilde en omdat ik geloof in het samen creëren van een toekomstperspectief binnen een relatie, was het ook de druk van de buitenwereld die een rol speelde in mijn 'haast' om alles af te vinken. En het perspectief van mijn partner kon ik niet goed begrijpen, want we waren al lang bij elkaar. Maar waar ik mezelf de stress van de tijd liet aanpraten, liet hem dat onberoerd. Good for him. Na een relatie van zesenhalf jaar was de koek dus op. We zaten niet meer op één lijn wat betreft onze toekomstvisie.

Is dat ideaalbeeld van huisje-boompje-beestje nog wel iets van deze tijd? Je leest het in het hele artikel in &C's aprileditie 'Huisje, boompje, beestje?'. Het nummer kun je ook hier bestellen.