Iris (27): 'Ik ben zo iemand die, wat sport betreft, ergens enthousiast aan begint, het een tijdje volhoudt en er vervolgens net zo snel weer mee stopt. Dus toen mijn collega's en ik op het idee kwamen om met z'n drieën een keer een lesje circuittraining te proberen, wilde ik wel een poging wagen. Met z'n drieën is tenslotte altijd beter dan alleen. Wie weet ging ik het deze keer wél volhouden.

Lees ook: Dagboek van een #nietzofitgirl #2: Bootcamp na je bevalling

We boekten een les net na werk, maar aangezien ik qua voorbereiding van ontbijt, lunch én avondeten niet zo'n ster ben (mijn koelkast is vrijwel altijd leeg) moest ik nog even snel wat eten halen. Dat ik het met een lege maag niet ging volhouden, wist ik maar al te goed. Terwijl mijn collega voor een stevige bagel ging, besloot ik het bij een blueberrymuffin te houden. Dat leek me op dat moment genoeg. Zo'n trek had ik nou ook weer niet.

Op weg naar de sportschool. Mijn collega's op de fiets, ik alvast vooruit op de scooter. Diezelfde scooter die ervoor zorgde dat ik al een tijdje niet fatsoenlijk had bewogen. We waren aan de late kant, dus hesen we onszelf snel in onze strakke sportleggings, klaar voor het warming-up-rondje op de spinningfiets. Ik kon met mijn 1 meter 58 nauwelijks bij de trappers, maar dat mocht de pret (nog) niet drukken.

We kregen de opdracht om langzaam te beginnen met fietsen, maar werden vervolgens aangemoedigd om sneller en sneller te gaan, met steeds meer weerstand. Ik gaf mezelf helemaal en liet me vrolijk opzwepen door de lerares. 'SNELLER!', 'ZWAARDER!' Het zweet brak me aan alle kanten uit en ik was blij toen we eindelijk van de fiets af mochten. Was dit de warming-up?! Toen ik achter de groep aan wandelde op weg naar de volgende oefening, voelde ik mezelf duizelig worden.

Lees ook: Dagboek van een #nietzofitgirl #1: Trampolinetrauma

Ik probeerde me nog te concentreren op de uitleg van de lerares, maar ik voelde alle kleur uit m'n gezicht wegtrekken. Dat viel de lerares ook op. 'Je ziet een beetje wit, wil je een slokje water?' 'Ik hoef geen water, ik moet overgeven' siste ik naar de collega die naast me stond. 'Waar is hier de wc?' Terwijl mijn collega met me meeliep om de wc te wijzen, voelde ik de blueberrymuffin al omhoog komen. Ik was nog maar net op tijd; de combinatie van intensieve inspanning en alleen een muffin als avondeten kon mijn lichaam blijkbaar niet aan. Terwijl ik boven de wc hing, kon ik alleen maar hopen dat niemand me had horen overgeven. Zo wit als ik daarnet was, zo rood was ik nu, van schaamte.

'Gaat het?', vroeg de lerares nog, terwijl mijn andere collega in lachen uitbarstte. 'Nee, ik moest net overgeven'. 'Dat is niet goed hoor', zei ze. Nee, dat snap ik zelf ook wel, dacht ik geïrriteerd. De rest van de les heb ik zitten toekijken hoe mijn medesporters zichzelf in het zweet werkten, terwijl ik mezelf voornam het nooit meer zo ver te laten komen. Gezond en regelmatig eten, dat ging ik voortaan doen. Of ik dat heb volgehouden? Ik begon enthousiast, hield het een tijdje vol en vervolgens…'