Mandy (34): 'Ik studeerde een halfjaartje in New York, en de universiteit blonk uit in die echte Amerikaanse campus-vibe. Iedereen liep rond in capuchontruien met het logo van de universiteit erop, en je kwam als je over het terrein wandelde continu mensen van je studie tegen. Ook was het volkomen normaal om na je lessen naar de universiteitssportschool te gaan. Daar kwam je natuurlijk ook alleen maar bekenden tegen – dus je moest wel een beetje je best doen.

Ik had een Amerikaanse scharrel, want zo gaan die dingen als je een uitwisselingsstudent bent. En mijn scharrel ging net als ik regelmatig naar de sportschool. En dat betekende dat ik soms tijdens een balletles niet zozeer op mezelf lette, maar vooral via de spiegel aan het kijken was naar wat er gebeurde in het krachthonk waar ik vanaf daar een perfect uitzicht op had. Ik heb oneindig veel pirouettes niet afgemaakt met dank aan zijn voorliefde voor gewichten.

Lees ook: Dagboek van een #nietzofitgirl #13: Dansles voor kinderen

Flirten via de spiegel is tot daaraantoe, maar op een dag zag ik aan het einde van de les mijn kans schoon om even écht indruk op de scharrel te maken. Vlak naast de balletzaal bevond zich namelijk een railing waaraan je perfect nog even kon stretchen – en iedereen die uit het krachthonk kwam, moest daar langs lopen. Het leek me dan ook een goed idee om mezelf van mijn flexibelste kant te laten zien terwijl hij richting de kleedkamers liep.

Ik stond nog een beetje in te zwaaien met mijn benen toen hij langsliep en stopte om hoi te zeggen. Op het moment dat hij vroeg of ik die avond al wat te doen had, leek het mij een uitstekend plan om mezelf op de railing in mijn allerdiepste spagaat te laten zakken. Gevalletje: dat had ik niet moeten doen. Ik voelde zo mogelijk ieder spiertje in mijn bovenbeen knappen, maar kon mezelf natuurlijk niet laten kennen. 'Tonight. Yes. See you then!' glimlachte ik met een vertrokken waffel.

Lees ook: Dagboek van een #nietzofitgirl #12: Afgunst tijdens yoga

Toen hij wegliep wist ik met moeite mijn been van de railing af te halen. Die railing hield ik met beide handen vast, want ik wist niet of ik überhaupt ooit nog zou kunnen steunen op dat been. Het voelde alsof mijn liezen zo ver uitgerekt waren, dat mijn benen spontaan van mijn lichaam zouden vallen. Me voortbewegen lukte uiteindelijk, en met het schaamrood op mijn kaken hopste ik naar de kleedkamer. Waarom had ik mezelf zo uitgesloofd voor deze gozer?

Toen ik die avond aanbelde bij het appartement waar hij woonde, en hij zag dat ik me nou niet bepaald soepel voortbewoog, vroeg hij wat er gebeurd was. Ik mompelde dat ik ongelukkig van de trap gevallen was, maar daar geloofde hij natuurlijk helemaal niks van. Je begrijpt: onze capuchontruien-met-universiteitslogo bleven verder aan die avond. Met de pijn die ik in mijn liezen voelde, was het voor ons allebei beter als ik mijn benen nu wel gewoon bij elkaar zou houden.'