Liesbeth (32): ‘Ik zou mezelf best sportief willen noemen en heb ook al heel wat sporten gedaan in m’n leven, maar er is één ding dat ik echt niet kan en dat is dansen. Oké, een beetje zwieren in de kroeg lukt wel, zeker met een biertje op, maar pasjes nadoen en onthouden? Not so much. Van zo’n schreeuwende mevrouw die de helft van de tijd alles in spiegelbeeld doet omdat ze door de zaal heen huppelt raak ik in de war, ik krijg kortsluiting in m’n hersenen als ik al die zwaaiende armen in de spiegel zie en bovenal heb ik gewoon geen soepele heupen.

Lees ook: Dagboek van een #nietzofitgirl #7: Sportgroepje spoorloos

Dat werd nog maar eens bevestigd tijdens de winterstop van mijn hockeyseizoen, een jaar of zes geleden. Ik speelde in het eerste damesteam en er werd van ons verwacht dat we ook in de winter onze conditie bijhielden. En dus was er een sportschool gefikst waar we eens per week terecht konden met ons team. Leuk, dacht ik: een beetje met z’n allen op de loopband en aan de apparaten trekken. Viel dat even tegen…

Omdat ik de eerste twee weken van de winterstop college had, had ik twee sportlessen gemist. En vragen wat me te wachten stond, had ik kennelijk verzuimd. Anders had ik zéker een verkoudheidje verzonnen of een andere smoes bedacht. Want wat bleek: eenmaal omgekleed werden we naar een donker zaaltje geleid waar iedereen een fitness step mocht pakken en er staafjes uitgedeeld werden door een veel te vrolijk kijkende mevrouw. Hé, die dingen ken ik, dacht ik nog. Die zag je vroeger weleens op feestjes. Als je ze knakt, geven ze licht.

Terwijl me langzaam begon te dagen wat hiervan de bedoeling was, zocht ik snel een plekje in de hoek voor het geval m’n gevoel klopte. En jawel: zodra iedereen stond, schoten er hysterische discolichten aan, knalde er muziek uit de speakers en werden we gevraagd onze staafjes te knakken. Daar gingen de voetjes van de vloer en de handjes in de lucht, mét lichtgevende stokjes erin.

Lees ook: Dagboek van een #nietzofitgirl #6: Sportlesjes met choreografie

De vijf minuten die volgden kan ik in één woord omschrijven: paniek. M’n teamgenoten hadden 1) al wat lesjes gehad en 2) wél ritmegevoel. Ze dansten de lerares na alsof ze het al jaren deden. En daar stond ik, stil, met twee glow-in-the-darkstokjes in m’n handen en een chagrijnige blik. Ik moet hier weg, kon ik alleen maar denken. En dus sloop ik na een paar minuten zo onopvallend mogelijk en met ingehouden adem naar de deur. Eenmaal in de kleedkamer belde ik m’n coach op om ’m te vertellen dat ik niet terug naar binnen zou gaan. Ik zit op hockey, zei ik, niet op dansles. Bovendien ben ik geen zestien meer.

Gelukkig kon hij er wel om lachen en mocht ik de weken die volgden gaan fitnessen in plaats van dansen. Stukken beter, al was ik nooit eerder zo blij dat de winterstop voorbij was.’

Je leest elke woensdagavond een nieuwe editie van Dagboek van een #nietzofitgirl.