Esther (45): ‘Na lang wikken en wegen welke activiteit we wilden ondernemen om de dagelijkse stress een beetje uit ons lijf te krijgen, besloten mijn zus en ik dat we een proefles yoga gingen doen. Ontspannen door sporten of gewoon leren ontspannen? We kozen voor het laatste. Van tevoren waren we er sceptisch over. Yoga had toen nog bepaald geen hip imago. Dat is vandaag de dag wel anders. 'Ik moet nog wel even een paar geitenwollen sokken op de markt halen hoor,' grinnikte ik toen we de afspraak hadden gemaakt. 'Misschien ook even een voorraadje wierook aanleggen voor de thuisoefeningen?' giechelde mijn zus. 'Als we maar niet in lotushouding in koor ooooohmmmmmm hoeven te gaan hummen, dan krijg ik de slappe lach hoor.'

Lees ook: Dagboek van een #nietzofitgirl #3: Killer van een warming-up

We werden vriendelijk welkom geheten door een ietwat bleke mevrouw met strohaar in streepjesmaillot en gebatikt T-shirt. Haar hele verschijning voldeed volledig aan het vooroordeel dat ik had over yoga. Het rook nog net niet naar wierook in het krappe zaaltje. Met lijzige stem legde ze half fluisterend het een en ander uit. 'Fijn dat jullie er zijn. In de hoek bij het raam vinden jullie thee en water. Je kunt daar ook een matje pakken.' Thee? Dat drink ik dus alleen als ik ziek ben. Mijn zus en ik zijn van het kaliber 'wasbak vullen met koffie, hoofd erin en slikken'. De keuze bestond uit allerlei kruidenmixen met oriëntaalse benamingen. We pakten beiden een flesje water en een matje.

Omdat we wel echt serieus wilden leren ontspannen, besloten we onze matjes zo ver mogelijk uit elkaar te leggen. Te dicht bij elkaar was vragen om een mislukt experiment. Iets met de slappe lach en gebrek aan concentratie. Er bevonden zich zo'n 15 vrouwen in het zaaltje, het was passen en meten. Ik lag met mijn voeten tegen de muur en voelde de voeten van een onbekende mevrouw zo nu en dan tegen mijn kruin. Nou heb ik een gruwelijke afkeer van andermans voeten, zeker als er geen sok of schoeisel omheen zit. Je zou het fobisch kunnen noemen. Ik zag ze niet, maar voelde ze. Mijn gedachten gingen alle kanten op. Zou er eelt op zitten? Eksterogen? Misschien had ze wel kloofjes in haar hakken. Sommige mensen hebben een middelteentje dat langer is dan de grote teen. Straks haakt mijn haar nog tussen die... Lalalalala. Van die dingen. Had ik al fobisch gezegd?

'Focus, Van Riesen! Focus op de stem van de streepjesmaillot!' sprak ik mezelf in mijn hoofd vermanend toe. We moesten diep inademen, langzaam uitademen, ogen dicht en al in- en uitademend visualiseren hoe we trede voor trede een trap af liepen naar een plek waar je heel graag bent en waar je je ontspannen voelt. So far so good. Bij een volgende oefening moesten we ons inbeelden dat we gedurende de eeuwenlange evolutie van de mens een staart hadden ontwikkeld. Een staart... really. Ik hoorde een grinnik aan de overkant. Negeren. De zalvende stem van de streepjesmaillot vervolgde: 'Klem nu de denkbeeldige staart tussen je voeten en strek.' Wederom klonk er een onderdrukte snork aan de overkant. Ik kon haar niet meer negeren. Ook ik kon een lach niet meer onderdrukken. Een staart, hoe verzin je het. Schokkend van het ingehouden lachen, met knalrood hoofd, maar nog altijd muisstil probeerde ik met mijn voeten aan mijn staart te trekken. Wetend dat mijn zus aan de andere kant van het zaaltje exact hetzelfde deed.

Lees ook: Dagboek van een #nietzofitgirl #2: bootcamp na je bevalling

'Dan gaan we nu de bekkenbodemspieren aan het werk zetten,' ging de streepjesmaillot verder. 'Span ze aan, houd dit een paar tellen vast en laat los.' Het was stil in het zaaltje, de vrouwen deden braaf wat hen werd opgedragen. Ik had mezelf net weer een beetje onder controle, toen ik mijn zus ietwat gegeneerd hoorde vragen: 'Eh... sorry, maar eh... ben ik de enige die niet weet waar je bekkenbodemspieren zitten?' De streepjesmaillot was even stil, ik hield mijn adem in. 'Je bekkenbodemspieren zijn een soort matje tussen de anus en de vagina.' Doodse stilte... Ik voelde de worsteling van mijn zus in alle vezels van mijn lijf. En toen aarzelend: 'Maar hoe span je die aan dan?' Nog voordat de streepjesmaillot kon antwoorden, flapte ik eruit: 'Joh, het is net als wanneer je heel nodig moet plassen. Je moet gewoon doen alsof je heel erg je plas ophoudt en dan alsof je het laat lopen.' Mijn zus kreeg acuut de slappe lach. De 13 andere vrouwen waren nog altijd doodstil. En de streepjesmaillot? De zei heel afgemeten: 'Ja... dat is ook een manier van uitleggen.'

Aan het eind van de les knalde mijn hoofd bijna uit elkaar. Van het ingehouden lachen had ik knetterende koppijn. Zo ook mijn zus. We waren alles behalve ontspannen geraakt van deze kennismaking met yoga. Maar gelukkig hadden we geen oooooohmmmm hoeven zeggen.

Je leest elke woensdagavond een nieuwe editie van Dagboek van een #nietzofitgirl.