Pia (35): ‘Vroeger, heel heel heel lang geleden, had ik een danscarrière. Ik zat op de dansacademie, en bracht meer tijd op mijn tenen door dan goed voor mijn rug was. Toen die carrière ten einde kwam, ging ik ‘gewoon’ studeren. En werd ik vriendinnen met iemand die óók ooit een danscarrière had gehad. Maar waar ik cold turkey was gestopt en al een paar jaar geen balletschoen meer aan m’n voeten had gehad, gaf zij naast haar studie nog wekelijks streetdanceles aan een klasje tieners.

En toen was er een week waarin ze op vakantie ging, en aan mij vroeg of ik het niet leuk zou vinden om die les van haar over te nemen. Dat leek me wel geinig. Ik bedoel: de enige lichaamsbeweging die ik in die periode had was in de vorm van sprintjes naar de tram, maar hoe moeilijk kon het zijn? Ik was ja-ren-lang topfit geweest en beheerste iedere dansvorm denkbaar, een groepje tieners een uurtje laten streetdancen moest wel lukken. Toch?

Lees ook: Dagboek van een #nietzofitgirl #12: Afgunst tijdens yoga

Vol goede moed toog ik naar het buurthuis waar de les gegeven moest worden. Omdat ik niet af wilde gaan, had ik de les thuis goed voorbereid. De juiste nummers voor alle onderdelen van de les stonden op een cd (ja, die waren er toen nog), en ik had een kek choreografietje voorbereid op een nummer van de Pussycat Dolls om die meiden zich stuk op te laten bijten. Ik had er zin in.

De warming-up ging goed. De opbouw van de les daarna ook. Maar toen we aan de choreografie begonnen, werd ik overmoedig. Want zet een top 40-hit aan en ik ga los, en al helemaal als ik de danspasjes zelf bedacht heb. Al snel merkte ik alleen dat ik ernstig aan het hijgen was, en moest ik het vaker dan me lief was aan de klas laten om het dansje te doen. Ik deed stoer alsof ik toekeek of ze het allemaal wel goed deden, maar van binnen ging ik keihard kapot. Ik vroeg me af of mijn longen ooit van dit uur zouden kunnen herstellen.

Lees ook: Dagboek van een #nietzofitgirl #11: Flikflakkend de mist in

Aan het einde van de les wilde ik dan ook het liefst zo snel mogelijk vertrekken, maar er waren nog een aantal meisjes die even wilden kletsen en wilden vertellen dat ze het een leuke les hadden gevonden. Supercute natuurlijk, maar ik zat even niet te wachten op complimenten - ik wilde me omkleden, naar buiten, en in elkaar storten. Toen iedereen vertrokken was deed ik dan ook precies dat. Om de hoek van het buurthuis stortte ik kotsend tussen de struiken in elkaar. Hoogmoed komt voor de val, zeg maar.

Godzijdank wist ik mezelf bij elkaar te rapen, en was er verder niemand in de buurt te bekennen. Maar mijn trots lag tussen een plas kots in de bosjes. Ik vervloekte mezelf: hoe had ik in hemelsnaam kunnen denken dat ik na jaren niet gedanst te hebben zo rete-fanatiek een les kon geven? Ik kon dan ook maar één ding bedenken om te doen met de dertig euro die ik net had verdiend: me zo snel mogelijk melden bij een sportschool, de eerste maand abonnementsgeld aftikken, en mijn conditie weer enigszins op niveau zien te krijgen. En nóóit meer dansles geven.’

Je leest elke woensdagavond een nieuwe editie van Dagboek van een #nietzofitgirl.