Romy (27): ‘Gemotiveerd ging ik richting de sportschool. Mijn trainingsschema had ik inmiddels goed onder de knie, en de weg binnen de sportschool ook. Mijn broer is nogal een fitnessfanaat en had zich de afgelopen tijd opgeworpen als mijn personal trainer. Hij leerde me hoe ik alle apparaten moest gebruiken, hoe ik effectief kon trainen en, volgens hem héél belangrijk: hoe ik veilig kan trainen.

Lees ook: Dagboek van een #nietzofitgirl #4: Geitenwollensokkenyoga

Toen ik binnenkwam in de sportschool zag ik meteen dat het behoorlijk druk was. Niet gek om 18.00 uur op maandagavond. Iets met de week goed beginnen enzo. De ruimte met gewichten stond tjokvol ijdele mannen en vrouwen die zichzelf aanstaren in de met spiegels bedekte wand, terwijl ze hun dumbells heen en weer pompen. Met enige moeite wist ik een plekje te creëren en een barbell met gewichten te verzamelen. Het enige wat ik niet kon vinden: de klemmetjes die de gewichten vastzetten op de stang. Ik hoorde de stem van mijn broer in mijn hoofd: ‘Train nooit of te nimmer zonder klemmetjes, want dan krijg je ongelukken.’ Ja ja broer, dacht ik bij mezelf, ik doe wel extra voorzichtig.

Ik installeerde me naast twee meisjes die vooral bezig waren met zichzelf, de spiegels en de mannen in strakke shirts, en weinig met het sporten zelf. Aan mijn andere kant stonden twee enorme kasten van mannen hun biceps op te kweken. Een paar oefeningen lang ging het prima, zo hutje mutje op elkaar. Tot een van de mannen een nieuw record probeerde neer te zetten, maar faalde. Met een luide schreeuw greep hij naar zijn rug en zakte op zijn knieën. Ik schrok me rot, maar was op dat moment bezig met de zwaarste oefening van mijn training, met maximaal gewicht.

Van schrik verloor ik mijn concentratie én mijn evenwicht, waardoor de barbellstang uit mijn linkerhand gleed. Door het gebrek aan klemmetjes om de zwaartekracht tegen te gaan, viel de schijf van 25 kilo vanaf heuphoogte precies op de voet van het meisje naast me. ‘AAAAUUUU’, gilde ze door de ruimte, waardoor iedereen onze kant op keek. ‘TRUT!’. Haar vriendin viel haar bij: ‘Kijk nou wat je doet, stom wijf!’. Het schaamrood steeg me naar de kaken, terwijl ik mompelend ‘sorry’ zei.

Lees ook: Dagboek van een #nietzofitgirl #3: Killer van een warming-up

Ik weet niet waarom, maar door alle blikken die me op me gericht waren en uit puur ongemak, schoot ik in de lach. Het voelde alsof ik in een slechte film terecht was gekomen, een soort Dumb and Dumber in de gym. Ook vanuit andere hoeken hoorde ik gegiechel. Een begeleider van de sportschool kwam op alle geschreeuw en commotie af. Hij constateerde dat zowel de man als het meisje niks ernstigs hadden, godzijdank.

En ik? Ik heb mijn lesje geleerd. Ik neem de instructies van mijn broer nu uiterst serieus. Vrienden met mijn slachtoffer zal ik nooit worden. De volgende keer dat ik haar tegenkwam in de sportschool en vroeg hoe het met haar voet ging, moest ik ‘vooral oprotten’. Je begrijpt: de 18.00 op maandag probeerde ik voortaan te vermijden.’

Je leest elke woensdagavond een nieuwe editie van Dagboek van een #nietzofitgirl.