Manon (40): 'Ik werkte al jaren in de horeca. Eerst in Zwitserland, daarna op Bonaire. Na een gezellige dag met vriendinnen sprong ik 's avonds spontaan vanaf de kade het water in. Het leek hoog genoeg, maar dat was het niet: ik brak mijn nek. Twee operaties later begon de revalidatie. Ik moest alles opnieuw leren: zitten, ademen, eten, drinken en leven in een rolstoel. 'We gaan een hulphond voor je aanvragen,' zei de man van mijn moeder.'

Lees ook: Charlotte: 'Ik denk niet dat ik nog zou leven als ik Bobbie niet had'

'Hij had erover gelezen in een magazine. Ik wilde altijd al een hond, maar door mijn horecawerk was dat geen optie. Het idee dat het nu wél kon, was een heel welkom lichtpuntje. Twee keer werd ik gekoppeld aan een hulphond, maar was het geen match. Ze waren allebei heel lief en leuk, maar de eerste was te traag – ik kon sneller de deur openen dan hij – en de tweede juist te enthousiast; die trok me zowat uit mijn stoel toen hij een kat zag lopen. Maar toen kwam Quin en was ik meteen verkocht. Zo lief. Al heeft ze me ook best uitgeprobeerd, hoor. Aan de lijn is ze rustig, maar van de lijn piepte ze er weleens tussenuit. Ze weet dondersgoed dat ik met mijn stoel niet door zand kan, daar maakte ze dan misbruik van. Hoort erbij, ik kan erom lachen.'

Lees ook: Marieke: 'Dankzij Woody durf ik de straat weer op'

'Inmiddels helpt Quin me met van alles: deuren open- en dichtdoen, mijn schoenen, broek en jas uittrekken. Allemaal kleine dingen waardoor ik energie overhou voor wat ik nog zelf kan. Laatst liet ik een handschoen vallen in de supermarkt. Quin raapte die op, liep achter me aan en legde hem op mijn schoot. Ze is er vooral voor praktische hulp, maar mentaal helpt ze me ook: ik voel me minder eenzaam en ze geeft me ritme.'

Ben je benieuwd naar het hele verhaal van Manon en Quin? Die lees je nu in ons nieuwe 'selfcare' nummer, dat hier te bestellen is of lees 'm via Blendle.