Laura (28): ‘Ik zat nog maar net in mijn sportieve fase toen ik met een schreeuwende kater wakker werd op zaterdagmorgen. Niet van de hoofdpijn, droge mond of kerende maag, maar van de wekker die mij wakker schudde voor een bootcampsessie. Na verschillende pogingen in de sportschool was bootcamp het enige wat ik nog enigszins volhield, want in de kern lijkt het een beetje op buitenspelen en je schijnt er fit van te worden.

Lees ook: Dagboek van een #nietzofitgirl #6: Sportlesjes met choreografie

Uiteraard overwoog ik om in bed te blijven liggen, maar de zon scheen en met die kater zou het in de frisse buitenlucht wel goedkomen. Ik pakte mijn fiets, begaf mij opgetogen naar het vaste afspreekpunt om daar met mijn bootcamp-collega’s het park in te lopen voor de workout. Het essentiële toiletbezoek voor een sportsessie – helemaal als je de avond ervoor een kratje bier hebt weggetikt – was ik vergeten, en zo stond ik tien minuten later met samengeknepen billen en een zweetsnor braaf mijn burpees uit te voeren. Niet lang, want buikkrampen tijdens het sporten moet je serieus nemen. Vraag maar aan Dumoulin.

Toch blijft het gênant, tijdens een oefening vragen of je even naar de toilet mag. Je voelt je niet alleen een 10-jarige debiel die in de klas zit en nog net z’n vinger niet opsteekt, maar ook een quitter die hem gewoon even wil peren om op adem te komen. Technisch gezien moet je namelijk best een uur zonder wc kunnen, maar niet als je de nacht ervoor iedere bar uit je woonplaats hebt leeggedronken.

Godzijdank was er een hippe bananenbroodtoko met toilet in het park, die in het weekend wordt gegijzeld door schreeuwende kinderen en uitgeputte ouders. Dat was dit keer in mijn voordeel, want omgevingsgeluid is fantastisch als je een stevig dammetje wilt bouwen. Toen ik – opgelucht en met opgetogen hoofd – terugliep naar mijn klasje, werd ik verbaasd aangestaard.

Als je net een militaire actie op de wc hebt uitgevoerd, gaan op zo’n moment alle rampscenario’s door je hoofd. Maar ‘gelukkig’ bleek ik in het verkeerde klasje te staan, wat niet zo gek is omdat tegenwoordig half Nederland lijkt te bootcampen op hetzelfde stukje park. Maar waar the fuck was mijn clubje dan? Bezweet, verwilderd en lichtelijk in paniek liep ik in sneltreinvaart naar alle mogelijke plekken waar de rek- en strekoefeningen, sprints en buikspieroefeningen normaal plaatsvinden. Blijkbaar hield de trainer er deze zaterdagochtend een andere route op na, want ze waren spoorloos verdwenen.

Lees ook: Dagboek van een #nietzofitgirl #5: Safety first

Verstoppertje spelen leek me een rare oefening voor een bootcamp, maar toch schoot het even door mijn hoofd. Dat ze verscholen in de bosjes al grinnikend toekeken hoe ik verdwaald door een park liep, op zoek naar mijn klasje. Misschien had ik dat nog wel liever gehad, want nu stond ik voor een keuze: verder zoeken tot ik ze had gevonden en moeten uitleggen wat ik in die twintig minuten in godsnaam had gedaan, of vertrekken.

Ik koos voor de Houdini en nog regelmatig vraag ik mezelf af wat het beruchte zaterdagochtendklasje wel niet dacht van mijn verdwijning. Zouden ze de dag erna bezorgd de krant hebben opengeslagen? Of hebben ze er met z’n allen hard om gelachen? Waarschijnlijk het laatste, maar ik heb wel een belangrijke les geleerd. De sportles op zaterdagochtend is van de #fitgirls, niet van kroegtijgers. Die horen in bed te liggen en zich nog een keer om te draaien als de wekker gaat.’

Je leest elke woensdagavond een nieuwe editie van Dagboek van een #nietzofitgirl.