Janneke (34): ‘Ik ga elke week een of twee keer naar poweryoga. Gewoon yoga vind ik helemaal niks, maar van poweryoga ga je zweten - dan heb ik in elk geval het gevoel dat het echt iets voor m’n lichaam doet. Ik kom meestal drie minuten voor de les begint aanrennen in de sportschool, en schiet als eerste het klasje uit als de juf aan het einde namasté gezegd heeft. Dus om nou te zeggen dat ik lekker aan het connecten ben met m’n mede-yogi’s: neuh. En dat hoeft ook helemaal niet. Ik poweryoga gewoon lekker voor mûh eigûh.   

Bij het begin van iedere yogales zegt de juf ook altijd dat je er voor jezelf bent, en dat je naar jouw lichaam moet luisteren, en dat je niks moet forceren, en dat jezelf niet moet vergelijken met anderen. Yoga is geen wedstrijd, zeg maar. Alleen kijk ik toch altijd wel goed om me heen tijdens de les, en ben ik blij dat ik niet de alle stramste van de groep ben. Sterker nog: als ik als enige m’n rechterteen vast kan pakken met m’n rechterwijsvinger en m’n been dan ook nog daadwerkelijk een beetje uit kan strekken, ben ik apetrots op mezelf.    

Lees ook: Dagboek van een #nietzofitgirl #11: Flikflakkend de mist in

En toen was er ineens een nieuw meisje in de klas. Een meisje van één meter tachtig in een mintgroen topje. Met een blote buik die super strak was. En een matchende mintgroene yogalegging. Ik was onder de indruk, en trok mijn shirt nog wat verder omlaag over m’n heupen. Maar, zo hield ik mezelf voor, die meid mocht dan een uiterst indrukwekkend lichaam hebben, ze kon vast niet poweryoga’en. Daar maakte ik alleen een grove inschattingsfout.   

Toos Topje bleek namelijk ongekend vergevorderd. Niets was haar te gek. Het begon al bij de zonnegroet: die deed ze beter dan de juf. Bij alle poses die daarna volgden werd duidelijk dat ze dondersgoed wist hoe ze al die lange ledematen van d’r in moest zetten. En bij de trucjes die we op het einde van de les altijd oefenen, bleek dat ze op de een of andere manier het talent bezat om op haar hoofd te staan, zonder dat ze rood aanliep. En in dat mintgroene pakje van d’r was geen zweetvlek te bekennen.

Lees ook: Dagboek van een #nietzofitgirl #10: Apenkooien met volwassenen     

Ik had de hele les vlak achter haar gepoweryogaad, en was met de minuut onzekerder geworden over mijn eigen skills. En over mijn lichaam. En eigenlijk over mijn hele bestaan. Het is toch verdorie niet chill als je naar een klasje komt om een beetje zen te worden, en dan volledig gefrustreerd weer naar buiten gaat omdat je een uur lang naar een soort levend Instagram-account hebt gekeken.  

Aan het eind van de les vroeg ze me of het klopte dat deze poweryogales ook op zaterdag om 14.00 uur werd gegeven. Het antwoord dat ik had moeten geven was natuurlijk ‘ja’, want ik volg die les ook regelmatig. Maar ik kon het niet. Ik wilde niet dat ik zaterdag wéér een uur lang tegen deze godin aan moest kijken. En dus antwoordde ik: ‘Nee, die is tegenwoordig om 15.00 uur.’ Uiteindelijk ben ik die zaterdag niet gegaan. Ik durfde niet. En om heel eerlijk te zijn ben ik eigenlijk sindsdien überhaupt niet meer naar poweryoga gegaan.’ 

Je leest elke woensdagavond een nieuwe editie van Dagboek van een #nietzofitgirl.