Dames en heren en genderneutralen, het is zover! Op 8 april word ik 32 jaar. Dat was in principe natuurlijk een eitje: het enige wat je hoeft te doen om jarig te worden, is blijven leven. Als jullie dit lezen, is dat dus gelukt. Hoera!

Lees ook: Tim: 'Waarom vindt iedereen het zo knap dat ik zo lekker mezelf ben?'

Ik weet wel dat leeftijd maar een getal is en dat je zo jong bent als je je voelt enzo, maar toch vind ik het een heel raar idee dat ik zometeen al 32 ben. Dat mijn dertigste verjaardag al twee jaar geleden is. En mijn achttiende verjaardag zelfs al – even rekenen, hoor – veertien jaar geleden! VEER-TIEN JAAR!

Ik weet nog heel goed hoe dramatisch ik was op de avond voor mijn achttiende verjaardag. Ik sloot mezelf op in mijn kamer alwaar ik in het glinsterende maanlicht heel emotionele gedichten over het leven schreef. Ik vond het toen zo’n onwerkelijk en moeilijk te accepteren idee dat ik al achttien zou worden, dat het zo snel was gegaan, dat ik bijna geen kind meer was. Het voelde alsof er – zonder dat ik het zelf had gemerkt – iets voorbij was gegaan. ‘Een kind dat werd ingehaald door de tijd en ineens pats-boem volwassen was,’ schreef ik. O ja, en dat mijn kindertijd me was afgepakt, dat schreef ik ook (Ik zei toch dat ik dramatisch was. #hetleveniseenmusical).

Later kwam ik er natuurlijk achter dat je voor de wet dan misschien volwassen bent, maar dat er intern nog een hoop volwassen te worden valt. Ik denk zelfs dat mijn kinderjaren pas begonnen na mijn achttiende. Want wat ben ik soms dom geweest en wat heb ik er soms een ongelooflijk potje van gemaakt (Dat zijn de woorden van mijn vader). Kind zijn is niet zo moeilijk, volwassen zijn is dat wel. Tegen alle kinderen zou ik willen zeggen: zorg ervoor dat je het achttien worden zo lang mogelijk uitstelt! Doe het niet! Ren ervoor weg! Maar als je dan toch langzaam een beetje ouder wordt, kom je erachter dat het eigenlijk heel erg leuk is. Want ik ken mezelf beter, heb de dingen beter door en die grijze haren staan me best wel goed. Denk ik. En het is ook bijzonder om te zien hoe mijn vrienden – die ook altijd jong waren – nu langzaamaan van die normale mensen worden. Met huizen en kinderen en huwelijken. En zorgen over hip behang en groene energieleveranciers.

Lees ook: Tim: 'Poep jij weleens op je werk? Dit is wat mij overkwam...'

Maar laat je niet gek maken door vrienden die dat soort dingen doen. Als jij geen relatie hebt en niet samenwoont en geen kinderen aan het maken bent: ook jij mag er zijn! Je kunt ook prima 32 zijn met een kapotte fiets en een dode plant (Dit zeg ik tegen mezelf). Ouder worden betekent vooral dat alles een beetje opschuift. Je plek in het geheel verandert. Heel langzaam zie je het leven aan je voorbij glijden. Oudere mensen gaan dood en er komen jongere mensen bij. En herinneringen die gisteren leken, zijn eigenlijk al tien jaar geleden.

Waarschijnlijk zal het de rest van je leven gek zijn om jarig te zijn, om weer ouder te worden, omdat de tijd altijd een beetje sneller gaat dan jijzelf. En je elke verjaardag ouder wordt dan je ooit bent geweest.


Deze column verscheen eerder in magazine &C 4, 2019. Lees hier meer columns van Tim den Besten.