‘De eerste ontmoeting met Saar was onwennig. Ze was een beetje verwilderd en angstig. Van de crisisopvang waar ze toen woonde, mochten we haar niet aanraken of op schoot nemen, hoewel ik dat juist graag wilde. Dat is gebruikelijk tijdens zo’n wentraject. We kwamen steeds vaker en langer om aan elkaar te wennen en na drie maanden mocht ze met ons mee naar huis. Toen lag er ineens een kind in de slaapkamer die ik in gedachten al talloze keren voor onze zo gewenste baby had ingericht. Ik hoopte geluk en oneindige liefde te voelen, maar ik voelde niets. Het leek alsof er een logee was die maar niet wegging. Saar huilde veel in het begin. Logisch, want ze was ineens in een andere omgeving. Ik deed mijn best haar te troosten, maar dat lukte niet. Dat voelde als falen. Soms keek ik naar Saar en zag ik gewoon een onbekend kind. Ik herkende niets van mezelf in haar. Logisch, maar ook confronterend. Dat besef kwam toen pas binnen: er is een kind, maar ze is biologisch niet van ons.'

Lees ook: Laura had hevige menstruatiepijn: 'Die pijn hoort erbij, zeiden ze'

'Ik had verwacht op een roze wolk te zweven, maar in plaats daarvan vroeg ik me af waar ik in hemelsnaam aan was begonnen. Daar voelde ik me vreselijk schuldig over. Ik werd ziek van ellende en heb een week misselijk boven de wc gehangen. Ik was een wrak, maar Jeffrey stond er gewoon. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, gleed hij in de vaderrol. Hij kreeg Saar wel stil als ze huilde. Dat stak me. Op een dag zei hij: ‘Zij geeft zich honderd procent aan jou, waarom geef jij je dan niet honderd procent aan haar? Als Saar toch weer bij ons weggaat, kunnen we in elk geval zeggen dat we alles voor haar hebben gedaan. Dus kappen met die onzekerheid, dit wilde je zo graag.’ Hij had gelijk. Onbewust was ik bang geweest me aan Saar te hechten. Bij pleegzorg is het doel dat ouders en kind herenigd worden, dat werd ons duidelijk gezegd. Maar de situatie van Saar was dusdanig dat de kans groot was dat ze bij ons mocht blijven. Toen ik die knop kon omzetten, ging het beter. Saar werd minder angstig en ik kreeg steeds meer een band met haar.’

Lees ook: Anniek: 'Ik was 14 toen ik mijn eerste zelfmoordpoging deed'

Nooit opgeven
‘De helft van de pleegouders stopt ermee. Dat vind ik schokkend, maar ik wil niemand veroordelen. Alleen heb ik voor mezelf besloten: wie a zegt, moet ook b zeggen. Ik ga nooit opgeven. Als Saar of Kiki het moeilijk heeft, hebben ze ons extra hard nodig. En dan zijn wij er voor ze. Jeffrey en ik hebben de voogdij en Saar en Kiki noemen ons papa en mama. Dat ging vanzelf. In het begin voelde dat gek, alsof er iets tegen me gezegd werd wat niet echt was. Maar de meisjes verdienen het om iemand papa en mama te noemen, en daarvoor zijn we pleegouders geworden. Jeffrey en ik zeggen weleens tegen elkaar: wat als we hadden geweten dat ik na tien jaar toch zwanger zou raken? Hadden we dan andere keuzes gemaakt?'

Lees het hele interview met Debbie in de nieuwste editie van &C 'Huis-tuin-en-keukenseks', dat nu in de winkel ligt. Of lees het hier via Blendle. 

Voor meer informatie kijk op Pleegzorg.nl. Debbie kun je volgen via Instagram: @moedertjeohhh