Een ode aan Samantha de Jong
Spreading the love with words. De Grieken en de Romeinen deden het en Marloes doet het nu ook: de ode. Marloes schrijft lieve briefjes aan iemand of iets.
Samantha,
Om maar met de deur in huis te vallen: wat een kutjaar. Wat ga jij door een heftige tijd! Ik lees het ene na het andere nare bericht over jou. Om over de opmerkingen die daarover worden gemaakt nog maar te zwijgen. Drugs, alcohol, een zelfmoordpoging, een sekstape en nu weer een heel ziekenhuis dat in jouw dossiers zit te snuffelen. Dat is allemaal niet mals en zelfs de politiek begint zich ermee te bemoeien. Als je ‘Barbie’ googelt verschijnt niet de pop als eerste resultaat, maar jij. Jeez. Hoe zijn we hier beland? Een lieve brief leek me wel op zijn plaats, want ik zie helemaal geen gekkie, maar een lieve, jonge moeder voor wie het allemaal even te veel werd.
Lees ook: Een ode aan Douwe Bob
Ik heb je leren kennen als een jonge, impulsieve spring-in-‘t-veld, die helemaal los ging op vakantie in Chersonissos. En, net als de rest van Nederland, kon ik niet stoppen met kijken. Waarom? Ik leerde nieuwe woorden, zoals daggeren en anabooltje. Er zat dus nieuwswaarde in Oh Oh Cherso en daarnaast was het een feest van herkenning. Onduidelijke shotjes achterover knallen op vakantie en daarna dansen op de bar: ik kan niet zeggen dat ik dat nooit heb gedaan. Ik heb er zelfs mijn grote liefde aan overgehouden. Zo kansloos zal het dan toch niet zijn geweest…
We zijn nu heel wat jaren en reality shows over jouw leven verder. Wie kan jouw hysterische trouwjurk vergeten, jouw bevalling of jouw ritje door de drive-through bij de McDonalds in Spanje, met jouw beste Spaans? (‘Huh, wat zegt die gek? Gewoon tres Happy Meal?’)
Eigenlijk best bizar, dat ik dat allemaal weet. En wat dan het gekke is: door zo’n programma denken we je door en door te kennen. Dat we maar een heel klein, vaak geënsceneerd stukje van jouw leven zien, is iets waar we vooral niet over nadenken.
We kunnen geen genoeg van je krijgen, maar misschien is het nu tijd voor een tandje minder. Het is nu tijd voor Samantha. En daarom, lieve Samantha, schrijf ik ook een ode aan Samantha en niet aan Barbie. Er zijn nog meer dan genoeg maanden in dit jaar en in de rest van je leven om dit kutjaar om te draaien. Ik weet zeker dat je het kan. Ik wens je alle goeds, rust en geluk, want dat verdien je.