Sven,

Godver. Pardon my French. Dit is niet de brief die ik wilde schrijven. Zoals iedereen had ik jou op dat Olympisch podium verwacht en uiteraard op plek nummer 1. Na die 5 kilometer ook nog even het goud pakken op de 10 kilometer. Dan konden we die verkeerde wissel eindelijk achter ons laten, door met ons leven en bier gaan drinken. Dat was het plan. En jij bent ons übermensch op schaatsen, dus dat zou appeltje-eitje worden. De soort-van-concurrentie deed in mijn ogen alleen maar mee voor de vorm. Mart Smeets zou nu iets in de richting van ‘maar dit zijn de Olympische Spelen en daar gelden geen regels’ zeggen. 

Lees meer: Een ode aan Anouk

Ik kon niet kijken, Sven. Ik zat voor de tv, maar met mijn hoofd strak gericht op een online webshop, waar ik nutteloos het ene na het andere kledingstuk in mijn winkelmandje gooide. Iedereen dealt met stress op een andere manier. En nou blijkt dat jij ook gewoon van vlees en bloed bent en er ook een dag niet lekker in kan zitten. Verwarring alom. 

Maar je bent wel olympisch kampioen. Laten we die gouden medaille op de 5 kilometer niet vergeten. Je vermorzelde iedereen en de koning kirde op de achtergrond je naam. En ik zag dat je blij was, heel blij. Normaal gesproken zou jij die domme knuffel die je krijgt bij de ceremonie ook stom vinden, maar nu pakte je hem aan met een big smile en een hupje in de lucht. 

Sven, ik houd van je grote bek. Gewoon uitspreken dat je de beste bent. Na het winnen je gouden medaille voor Kjeld Nuis zijn neus houden, die nog moest. En Kjeld hoefde daar helemaal niet huilie huilie over te doen, want je masseerde momenten later gewoon dat heerlijke nekje van hem. Sven en Kjeld, jullie masseren elkaar dus… Bij vrouwelijk Nederland moest er na deze beelden even een dweilpauze worden ingelast. 

Maar goed, winnen. Vandaag won je niet, maar je bleef trouw aan je grote bek. ’s Avonds een vent, ’s ochtends een vent. Ted-Jan Bloemen kreeg netjes een hand en een felicitatie en je stond de pers met heel veel klasse te woord. Geen smoesjes. Het was wat het was en vandaag was jij niet goed genoeg. Sven, je bent een grootste sporter, maar de echte grootsheid kan de wereld pas zien bij verlies. Werd het toch nog een brief over een winnaar. 

Ps: Het leuke aan vrouwen is dat ze dit heel snel weer vergeten. Als je over een week aan mijn moeder vraagt wie de 10 kilometer heeft gewonnen zegt ze gewoon Sven Kramer, omdat jij de legend bent. Dus tja. 

Too soon?