Ik ben dik. Echt al jaren. Als kind vond ik mezelf al dik. Of 'bol', als je voor de schattige approach gaat. Maar als ik nu foto’s van mezelf als 11-jarige terugzie, denk ik alleen maar: damn Carmen, wat zag je er lekker uit voor een 11-jarige! Was ik maar wat bewuster van m'n destijds dunne enkeltjes geweest. Kijk, ik ben niet TLC-show-takelwagen-dik. En misschien is dat de reden dat ik er nooit echt een punt van heb gemaakt. Het beheerst m'n leven niet. Ik pas nog gewoon in bioscoop- en vliegtuigstoelen, ik word alleen op straat uitgescholden als ik zélf ruzie zoek met de vele opgefokte sukkels in Golf GTI's die het Amsterdamse verkeer herbergt en weet m'n lieve pensje nog steeds in doorsneematen te persen. En toch krijg ik steeds vaker het gevoel dat ik een kant moet kiezen. Dik zijn is een hot topic: er ontstaan bewegingen, mensen zijn er even boos over als over de – naar mijn mening volledig terechte – afschaffing van Sinterklaas' vrolijke slaafje, er zijn hashtags, er verschijnen elke maand minstens vijfhonderd afvalboeken van BN'ers zonder vetrollen en zelfs bij Koffietijd zetten ze soms een ernstig luistergezicht op als ze naar een dikke vrouw luisteren.

Lees ook: Carmen: 'Het lijkt me ergens ook wel 'fijn' om niet oud te worden'

Twee kanten
Aan de ene kant zijn daar dus de bodypositive strijders die van de daken schreeuwen hoeveel van ze van hun meestal dikke, soms moddervette en soms zelfs reusachtige lichamen houden. Gewoon omdat een reusachtig lichaam evenveel waard is als een vederlicht lichaam dat elk moment de lucht in kan vliegen als de mistral doorzet. En ik voel dat wel. Waarom zou je niet te allen tijde van je eigen lichaam houden? Fuck sporten, je lichaam is al een bikini body zodra je een bikini aantrekt. Of dat nou een bikini in maatje 36 of maat 60 is. Snap je 'm inmiddels? Elk lijf is prima, of het nou onder de brandwonden zit, gespikkeld door de eczeem of bijna onvindbaar door de rollen en plooien is. Het is tenslotte jouw lichaam en als er iets of iemand hard z’n best doet om je door deze godvergeten wereld te loodsen, is het je lijf wel. Een beetje dankbaarheid kan geen kwaad.

Aan de andere kant zijn er de dokteren, schrijvers van dieetboeken, fitgirls, modellen, anonieme comments onder foto's van die bodypositive meiden en goedbedoelde vragen van familieleden zonder filter. Waarom zou je in godsnaam blij zijn met een ongezond lichaam? Waarom je zou geen prioriteit maken van op een gezond gewicht komen? Waarom wil je schurende dijen? Waarom vind je het oké om als een net klaargekomen dokwerker te hijgen na het tochtje van de bank naar de koelkast? En bovenal, waarom zou je obesitas 'promoten' door te zeggen dat iedereen blij moet zijn met een lichaam dat tientallen kilo's zwaarder is dan de natuur het bedoeld heeft? Hoewel deze gedachtegang soms op een heel zure en vaak onaardige manier wordt verkondigd, waardoor je spontaan zin krijgt om te stikken in een schaal minifrikandellen, ben ik het hier óók wel mee eens. Je wilt toch altijd het hoogst haalbare voor jezelf, waarom dan niet ook voor dat bolle rompje van je? Maar als je dat zegt, dan zit je vol zelfhaat, volgens de body positivity-movement. Het is namelijk een misdaad tegen de mensheid om je te dikke lichaam ongezond of lelijk te noemen. Ook al voelt het soms als een bolderwagen vol haardhoutblokken die je meezeult als je een trap op loopt en waren er vroeger vast geen oervrouwen met een bovenbeen zo vlezig als het mijne. Het is écht nooit goed.

Lees ook: Allemaal aan de shapewear: in dit ondergoed komen je curves mooi uit

Ook voor de andere ploeg niet. Laatst was er zo'n onnodige heisa over sportmerk Nike dat een plussize-collectie op dikke paspoppen toonde. Heel veel vethaters waren ziedend omdat het obesitas zou promoten en 'hallo, alsof die dikzakken sporten'. Ik kan alleen maar denken: ehm, dan koopt een dikkertje een sportbroek om lekker in te gaan cardioën en misschien wel te gaan afvallen richting een gezond gewicht, en dan zijn de fatshamers nóg niet tevreden. Wat wil je dan, dat alle dikke mensen thuisblijven om frituurvet te drinken uit cocktailglazen? Hoe vermoeiend is het dat je het eigenlijk gewoon nooit goed kunt doen? Ik wil het allebei: tevreden zijn met m'n lichaam en uiteindelijk – als ik de kracht heb gevonden, geen idee waar die is, heb 'm al jaren niet gezien – toch een paar kilo's lichter worden. Jammer dat daar dan dingen als discipline, minder vreten, meer bewegen, minder klagen, meer doorzetten en wilskracht bij komen kijken.

Benieuwd naar het hele verhaal van Carmen? Je leest een voorpublicatie van haar boek nu in &C en hier op Blendle.  Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra’s? Word dan hier abonnee.

Carmens boek helemaal lezen kan ook, want &C mag 3x Je kunt het ook nooit goed doen weggeven. Vul tot en met maandag 18 november 19.00 uur het actieformulier onderaan dit artikel in en maak kans!