Checkt mijn collega minimaal zes keer per dag haar bankrekening, werp ik zo’n beetje elk uur een blik op mijn smartwatch. Niet om te kijken hoe laat het is (daarvoor kijk ik vreemd genoeg altijd op mijn telefoon), ik controleer hoe het ervoor staat met mijn dagelijkse bewegingsdoel, trainingsdoel en stadoel. Te weten: minimaal 10 duizend stappen, 700 actief verbrande kilocalorieën, 45 trainingsminuten en 10 uur staan. Met staan bedoel ik overigens niet tien uur achter elkaar (zo dol ben ik nou ook weer niet op mijn sta bureau), maar de uren waarin ik minstens één minuut sta en beweeg. Dat zijn er een hoop, kan ik je wel vertellen.

Lees ook: Sexting gevaarlijk? Nee joh, dit is waarom iedereen het wil proberen

Ik ben het type bloedfanatiek en niet gauw tevreden. Sta ik ’s avonds mijn tanden te poetsen en is de teller op achtduizend stappen blijven steken, heb ik mijn schoenen al aan. Gebeurt trouwens niet vaak, ik heb mezelf wat dat betreft behoorlijk goed afgericht. Op dinsdag en vrijdag doe ik aan crossfit, woensdag en zondag zijn mijn hardloopdagen, voor yoga trek ik elke dag minstens een half uur uit, ik lunch- en avondwandel en als ik de smaak te pakken heb, prop ik er ook nog een buikspier- of dansworkout in. Aan spijbelen doe ik niet en ik klok werkelijk alles. Ja, óók yogaoefeningen en fietstochtjes naar stad en supermarkt – inclusief rit naar huis.

Voltooide trainingen, hoe kort ook, upload ik bijna allemaal op sportapp Strava. Onder het mom van de voortgang bijhouden (met name hardlopen kan sneller en verder), maar stiekem vooral om andere sportieve vrienden te laten zien hoe goed ik bezig ben. Kom maar door met die likes! Borstklopperij van de bovenste plank natuurlijk, maar ik ga er gruwelijk goed op. Net als mijn vrienden (gok ik zo), dus ik ben ook zeer gul in het geven van likes. Scrollen, liken, fomo krijgen en dan zelf aan de bak: ­Strava is mijn nieuwe Insta. Ik bedacht in het begin zelfs originele bijschriften voor mijn workouts (‘lullig rondje’ toen ik – ik lul niet – een hike in de vorm van een lul had gemaakt), totdat ook dat een sport op zich werd.

Ga ik een paar dagen weg, pak ik als eerst mijn hardloopschoenen in. Vorig jaar nam ik mijn dumbbells van vijf en tien kilogram zelfs mee naar de camping en tijdens onze vakantie op Ibiza afgelopen zomer rende ik om de dag. Ik flaneerde geen moment over het eiland zonder die smartwatch om mijn linkerpols. Terwijl ik het ding niet eens mooi vind (ik heb een uit de kluiten gewassen tweedehandsje) en het vrijwel nooit bij mijn outfit past. Toch ga ik nog liever de deur uit zonder beha dan zonder smartwatch.

Rupsje nooitgenoeg
Waarom? Omdat ik sporten zálig vind. Squaten, sprinten, planken; ik heb er plezier in en zie er nooit tegenop. Bovendien is het gezond en helpt het tegen stress. De eerste paar minutenof kilometers stijgen de to do’s, vragen en zorgen me nog naar de kop, daarna wordt het in diezelfde kop leeg en stil en ga ik compleet op in de training. Gefixeerd op het doel mezelf af te matten. Dwars door de verzuring en zelfsabotage heen, zodat ik mezelf nadien hijgend, knalrood en badend in het zweet ter aarde kan storten. Alsof ik zojuist keihard ben klaargekomen, zo voelt het. Zalig, zei ik toch? 

Toch komt mijn fanatisme in alle eerlijkheid niet enkel voort uit bovengenoemde. Ik sport in de eerste plaats omdat ik niet happy ben met mijn lijf. Het moet al jaren dunner en strakker. Vooral mijn buik is een heikel punt. Te zacht, te dik. Als ik naakt voor de spiegel sta, kijk ik er liever niet naar, ik mijd fel badkamerlicht en gedurende de dag hou ik Barry Blubber zoveel mogelijk in. Tot ik tweeëneenhalf jaar geleden stopte met alcohol en zonder moeite een paar kilo afviel. Weg buikje. 

Lees ook: Haal die dromen maar uit de ijskast: zo stop je met uitstellen

Om op gewicht te blijven en gespierder te worden (voor zover die twee samengaan), ga ik steeds vaker sporten. Op den duur zelfs elke dag. Ik beloon mezelf met nieuwe sportoutfits en die smartwatch dus. Vooral ’t horloge blijkt een katalysator; ik word rusteloos als ik niet kan sporten en begin werk daarom om mijn sportmomenten heen te plannen. Ook bij het maken van sociale afspraken hou ik me zoveel mogelijk aan mijn sportschema. Dan wordt er gebruncht in plaats van geborreld en gedineerd (zodat het geen latertje wordt), haak ik later aan of taai eerder af. Schuldig voel ik me daar nooit over. Obsessief vind ik mezelf allerminst. Dit is gewoon m’n nieuwe, gezonde levensstijl. Mét resultaat. Ik geniet van mijn gespierde armen en schouders, mijn platte buik en smalle taille. 

Complimenten volgen, maar er komt ook kritiek. Manlief spreekt af en toe zijn zorgen uit en ook vriendinnen vinden dat ik op moet passen. Ik knik braaf, maar doe vervolgens niks met hun goedbedoelde adviezen. Die zijn gewoon jaloers. Totdat mijn smartwatch het een paar weken geleden opeens begaf. Brullen. Blinde paniek. Hoe moest ik nou in vredesnaam de dag doorkomen? Alsof ik niet kon functioneren zonder. Toen drong het tot me door: ik ben hartstikke verslaafd aan dat ding. Aan sporten, dus.

Benieuwd naar hoe Rosa omgaat met haar sportverslaving? Lees verder in &C’s septembernummer ‘Nu of nooit’ dat nu in de winkels ligt. Of bestel ‘m gewoon in &C Webshop.