Op Twitter las ik onlangs de volgende tweet: 'Wie heeft ervaring met afvallen via de NewFysic-methode en kan me er wat over vertellen?' Graag presenteer ik je de antwoorden. 'Geen ervaring, ik geloof eigenlijk niet in diëten,' en 'Nooit lijnen: het enige wat je verliest is gewicht in je portemonnee,' en 'Beter stop je met doordeweeks wijn drinken,' en tot slot: 'Gratis advies. Met meer bewegen val je ook af.' Voor al deze zinnen geldt: dank voor je antwoord, maar dat was niet de vraag, Gerda! Een paar uur later verwijderde de vragensteller de tweet. Ik stuurde haar een privébericht. Want ja, ik heb ervaring met deze methode en ik kon haar wel wat info sturen. Na heen-en-weergetyp over roerbakken, zondigen in het weekend en de vreugde van vezels vroeg ik haar waarom ze haar tweet had verwijderd. Het antwoord laat zich raden: 'Omdat ik gek werd van alle ongevraagde adviezen.'

Lees ook: Chantal: 'Ik ben soms een bemoeizuchtige en opdringerige tante'

Herkenbaar en begrijpelijk. Zelf word ik er vooral opstandig van. Ik schreef ooit een artikel over niet kunnen ontspannen. Lang verhaal kort: als ik bij de schoonheidsspecialist in de stoel lig, denk ik aan alles wat ik nog moet doen. Ik ga ook altijd rare vragen stellen. 'Goh, wat lekker die crème. Wat is precies de werking?' (As if I give a fuck.) Daar schreef ik een stukje over dat ik niet eindigde met de vraag: 'Wie heeft tips hoe ik kan ontspannen?' En hoewel ik dus géén vraag stelde, stroomden de tips en waarschuwingen mijn mailbox binnen. Niet kunnen ontspannen zou slecht zijn voor lijf en leden. Het zou niet de eerste keer zijn dat op deze manier een burn-out is begonnen enzovoort. Verder veel adviezen over wat ik eens zou moeten proberen. Ik kreeg links naar podcasts over mindfulness en artikelen over 'de zin van zen' die ik écht moest lezen. In plaats van zen werd ik er vooral geïrriteerd van. Dat zorgde weer voor een schuldgevoel. Want ze bedoelen het toch goed? 

Dit is trouwens ook een van de redenen waarom ik als hobbyblogger nooit over baby's heb geschreven. Dat terrein is voer voor betweters en de ongevraagd-advisiologen. Bij elke post kun je rekenen op tal van adviezen, soms met – zoals het de moedermaffia betaamt – een kleine sneer. Plaats jij een foto van je knappe baby die van top tot teen besmeerd is met Olvarit? Dan krijg je naast een hoop likes ook heel veel opmerkingen en adviezen. Want meid, geef jij je kind echt eten uit potjes? Meine Güte. Of neem de opmerkingen verpakt als tips. 'Ai, potjes... Wat ik altijd doe, is op zondagavond voor de hele week eten koken, pureren en invriezen. Gezonder en heel makkelijk!' Welnu, ik vrees dat mijn kinderen gepureerde Knorr Wereldgerechten niet eten en dat potjes dan net wat gezonder zijn. Los daarvan wil ik op zondagavond gewoon netflixen met een glas wijn.

Lees ook: Geniet hè: en nog 7 reacties die je niet wil horen als je zwanger bent

Heilige graal
Mocht je denken dat je alleen in je privéleven last hebt van de meningenmensen: nope. Ook op kantoor worden mensen om de haverklap bediend van ongevraagd advies van collega's die spontaan hun opvattingen over het bureau gooien. Om de sfeer niet te verzieken is hier zelfs een naam voor bedacht: OMA. En dat is geen verwijzing naar grootmoeders wijsheden (dat was tenminste advies waar we nog iets aan hadden). Het staat voor Ongevraagd Mening en Advies. Deze afkorting wordt in onder meer communicatie- en managementtrainingen veelvuldig aangehaald, waarbij wordt benadrukt: laat OMA thuis. Dat is beleefde taal voor het simpele feit dat je soms gewoon je bek moet houden. 

Benieuwd waarom we toch vaak de neiging hebben OMA mee te nemen in plaats van thuis te laten? Lees dan het hele artikel in &C's oktobernummer 'Daar ben je tante voor' dat nu in de winkels ligt. Of bestel 'm in &C Webshop.