Rebecca (38): ‘Ik denk niet dat Kieran echt begrijpt wat er met hem aan de hand is, al heb ik het hem wel verteld. Dat mama niet wist dat ze zwanger was en een paar glaasjes wijn heeft gedronken toen hij al in mijn buik zat. Dat daardoor zijn hersenen niet helemaal goed zijn ontwikkeld, waardoor hij is zoals hij is. ‘O. Oké,’ zei hij. Hij vertelt nu heel trots aan mensen: ‘Ik heb FAS.’ Schuldgevoel? Dat heb ik elke dag. Ik weet verstandelijk dat ik er niets aan kan doen, maar dat ook zo voelen is een ander verhaal. Ik heb hulp gezocht, maar er is niets dat het gevoel ooit zal wegnemen. Ook omdat ik tegen vooroordelen aan blijf lopen. Mensen denken toch snel dat je een asociaal figuur bent als je een kind met Foetaal Alcohol Syndroom hebt. Daarom vertel ik er liever niet heel veel over. Soms zeg ik weleens dat hij een aangeboren hersenafwijking heeft, gewoon om niet het hele verhaal te hoeven doen en mezelf te moeten verdedigen. Anders dan met FAS roept dat geen vragen op. Er is me altijd verteld dat ik nooit spontaan zwanger zou kunnen worden. Ik heb PCOS, een syndroom dat de hormonale balans verstoort, waardoor ik geen normale eisprong heb. De kans op een natuurlijke zwangerschap was één op tien miljard. Mijn oudste dochter is dan ook met behulp van IUI (intra-uteriene inseminatie, het inbrengen van zaadcellen in de baarmoederholte, red.) geboren. Ik wilde graag nog een tweede kind, maar vanwege complicaties tijdens mijn zwangerschap werd me afgeraden om de eerste twee jaar weer zwanger te worden. Omdat ik toch niet spontaan zwanger kon raken, was dat geen probleem. Na een korte vakantie met mijn man in Engeland voelde ik me niet lekker. Ik was duizelig bij het opstaan en voelde me slap. Een zwangerschap was wel het laatste waar ik aan dacht. Ook al gebruikte ik geen voorbehoedsmiddelen, het was gewoonweg geen mogelijkheid die in mijn realiteit paste. Vanwege mijn PCOS heb ik geen eisprong en mijn menstruatie blijft uit; dat was normaal. Mijn leven had jarenlang gedraaid om het niet zwanger kunnen raken. Toch wilde mijn huisarts een test doen, gewoon om alles uit te sluiten. Na een paar seconden draaide hij zich om en zei: ‘De test is positief.’ Ik was in shock. Toen er ook nog een bloedtest werd gedaan, wisten we het zeker: ik was in verwachting. Een paar dagen later kreeg ik een echo voor een termijnbepaling en bleek ik al elf weken heen. Twee weken voordat ik wist dat ik zwanger was, heb ik tijdens onze vakantie behoorlijk wat gedronken.’

Lees ook: Pleegmoeder Debbie: 'De helft van de pleegouders stopt ermee'

Spugen en gillen
‘We waren ontzettend blij door dit onverwachte ‘cadeau’ en al snel werd ik opgeslokt door het zwanger zijn. Kieran was een heel drukke baby, hij schopte me bont en blauw. Zo erg dat hij zelfs mijn ribben kneusde. Toen hij werd geboren, zag hij wat geel en ademde hij moeilijk. Ook huilde hij veel en het drinken ging niet echt goed. Later kwamen we erachter dat het doordringende huilen en de slechte zuigreflex tekenen van FAS zijn. Net als de drukte en de krachtige bewegingen die hij al maakte toen ik nog zwanger van hem was. Toen Kieran drieënhalf was, gooide hij zijn loopautootje tegen een ander jongetje aan, dat daardoor een tand uit zijn mond had. Toen hij vier was, sloeg hij een ander kind twee blauwe ogen. Hij ging van nul naar honderd binnen één seconde. Ik vroeg hem weleens waarom hij zo boos werd, maar dan zei hij altijd: ‘Weet ik niet.’

Tegelijkertijd had hij een enorm lage pijngrens. Als hij een schaafwondje had, reageerde hij alsof zijn vinger eraf viel. Tenzij hij aan het vechten was. Dan voelde hij niets meer. Toen hij naar de kleuterschool ging, waarschuwde ik zijn meester. Hij was mijn dochter gewend, een modelleerling. Ik wilde hem erop voorbereiden dat dat met Kieran wel iets anders lag. ‘O,’ zei hij, ‘dat komt wel goed.’ Ik wenste hem veel succes, maar twee dagen later kwam hij al naar me toe om te zeggen dat ik gelijk had. Kieran was bijna niet te handhaven. Hij spuugde, gilde en rende rond als een kip zonder kop. Op het schoolplein werd ik al snel met de nek aangekeken. Wanneer de school uit was en Kieran naar buiten kwam, hoorde ik de andere ouders over hem praten. Dingen als: ‘Kijk die nou. Geef hem mij maar eens een weekje’ tot ‘Wat een aso.’ Het was waar: Kieran had altijd ruzie en de andere kinderen klaagden thuis over hem. Ze vertelden dat hij gemeen was, of dat hij weer op de gang had moeten staan. Soms, als iemand niet in de gaten had dat ik naast ze stond als ze weer wat over hem zeiden, riep ik hard: ‘Kom maar schat, we gaan naar huis!’ Dan kregen die ouders een rode kop, maar vanuit de auto zag ik ze nog steeds naar me kijken en met elkaar smoezen. Natuurlijk deed dat zeer, maar ik kon niet ontkennen dat er iets aan de hand was met Kieran.

Lees ook: Laura had hevige menstruatiepijn: 'Die pijn hoort erbij, zeiden ze'

Ik stond er inmiddels alleen voor: toen Kieran twee was, werd mijn man verliefd op een ander. Al eerder had ik gemerkt dat hij zo min mogelijk thuis was. Hij kon de situatie met Kieran niet goed aan. Uiteindelijk werd Kierans gedrag zo extreem dat ik vrijwillig naar Bureau Jeugdzorg ben gestapt. Dat was best een emotionele horde: jeugdzorg komt bij probleemgezinnen. Daar moest ik me overheen zetten, want ik wilde weten wat er aan de hand was. Ik dacht aanvankelijk aan autisme of ADHD, maar om het zeker te weten zou er een onderzoek komen naar Kierans gedrag op school.’

Lees het hele interview met Rebecca in de nieuwste editie van &C 'Het is hier fantastisch!', dat nu in de winkel ligt. Of lees het hier via Blendle.