Arts, psycholoog, juf, putjesschepper: het maakt niet uit wat je wilt worden, als je maar gelukkig bent. Zo zijn wij, twintigers en dertigers, opgevoed. Onze ouders beseften maar al te goed dat het hebben van een verstandige baan ten koste ging van hun eigen levensgeluk en daar wilden ze met jou, lief, knap, bijzonder kind, verandering in brengen. Nou, en daar kwamen we hoor. Na onze studie eerst maar een jaartje de wereld rondreizen. Elke dag ploeteren op kantoor? Nee, dank je, doe ons maar een flexplek als zzp’er. Twee maanden lang ongelukkig als advocaat? Direct een carrièreswitch naar lifecoach of yogajuf. Kind op komst? Deeltijdcontract, alsjeblieft. Van alle Europese landen werken we in Nederland het minst aantal uren, gemiddeld 28 per week, blijkt uit onderzoek van het Europese onderzoeksbureau Eurostat. Ter vergelijking: in Zweden en Engeland zwoegen ze 36 uur per week. Dat komt omdat de helft van de werkenden in ons land, met name vrouwen, een deeltijdbaan heeft.

Lees ook: Carice van Houten in &C's oktober-issue: 'Ik fakete een zwangerschap'

Tegenwoordig willen we vooral voldoening halen uit werk. Je moet fijne collega’s hebben, je kunnen ontplooien én het moet iets bijdragen aan de samenleving. Tel daar het bijhouden van een ‘perfect leven’ op sociale media bij op, plus de onmiddellijke bevrediging van on demand-diensten (voorgesneden aardappelschijfjes via de bezorgdienst rechtstreeks in je koekenpan) en je krijgt een hele generatie oppervlakkige watjes. We hoeven nergens meer op te wachten, werken wanneer het ons uitkomt en ondertussen vallen we massaal om door burn-outs, eenzaamheid en depressie. Zijn wij een stelletje luie donders of niet?

Lees ook: Carice: 'Vroeger hoopte ik dat het theater afgefikt zou zijn

Topfunctie? Topleven zul je bedoelen
In Amerika, om maar even een land te roepen, hebben zo’n zeven miljoen mensen twee banen of meer. Zij moeten wel, om rond te kunnen komen. Maar dat maakt die Amerikanen wél ambitieus, misschien zelfs meer betrokken. Zoals voormalig Amerika-correspondent Charles Groenhuijsen zegt: ‘Amerikanen leven om te werken, Nederlanders werken om te leven.’ Of neem de gezagsgetrouwe Japanners, als we het toch over hard werken hebben. Die vallen letterlijk om. Moet je niet willen, nee, en langer werken zegt niets over de productiviteit, inderdaad. Maar kan het zijn dat wij, in onze zoektocht naar geluk en zingeving, een tikkie lui zijn geworden? Nee, zegt arbeidssocioloog Fabian Dekker: ‘Ondanks die weinige uren zijn we een van de meest productieve landen van Europa. We staan in de top tien van de meest concurrerende economieën van de wereld. Ons opleidingsniveau is hoog en de kennis is groot. We kunnen het ons kennelijk veroorloven om minder te werken en dat is iets goeds, minder werken draagt bij aan je welzijn.’ Maar dat neemt niet weg dat er meer gewerkt kán worden, wij vrouwen halen het gemiddelde namelijk fors omlaag. Nergens op de wereld is het verschil in gewerkte uren tussen mannen en vrouwen zo groot als in Nederland: ‘Zeventig procent van de vrouwen werkt in deeltijd, gemiddeld 26 uur per week. Vrouwen kiezen zelf sneller voor een parttimecontract. Tegen hen zou ik willen zeggen: pik dat niet langer. Je maakt jezelf financieel afhankelijk en het versterkt een ouderwetse rolverdeling,’ zegt Dekker.

Nieuwsgierig geworden naar de rest van het artikel? Je kunt 'm lezen in de nieuwste editie van &C 'Daar kom ik m'n bed niet voor uit', die nu in de winkel ligt. Of lees het hier via Blendle.