Laetitia (25): ‘Op het podium heb ik tien paar ogen en oren die alles in de gaten houden, zo overbewust ben ik dan. Maar als ik het los kan laten, is dat het ultieme gevoel. Opgezogen worden door het verhaal dat je zingt en de muziek door je aderen voelen stromen is magisch. Dat gaat makkelijker als je veel tijd hebt om te repeteren en in een rol te kruipen. Je moet een stuk eigenlijk zo vaak herhalen dat het in je kleine teen gaat zitten. Ik moest een keer invallen voor een zieke collega en ik had maar drie dagen om het stuk in te studeren. Ik was aan het zingen, maar wist niet meer welke zin erna kwam. Dan poep je wel even in je broek van de zenuwen. Toen herhaalde ik maar gewoon mijn tekst om het niet op te laten vallen. Elke stem is uniek, dat is het mooiste en frustrerendste wat er is. Een cello kun je wegleggen, maar je stem heb je altijd bij je. In een lawaaierige kroeg staan als ik de dag erna moet zingen is een heel slecht idee.

Lees ook: Populair onder BN'ers: de meubels van Robuust Amsterdam

Ik vind het heerlijk om op te gaan in de emotie van mijn rollen. Anderhalf jaar geleden heb ik de opera La Voix Humaine gezongen, de ultieme afscheidsmonoloog. Een meeslepend verhaal over een vrouw die met haar ex belt in een laatste poging de breuk tussen hen ongedaan te maken. Geleidelijk groeit bij haar het besef dat de minnaar voorgoed voor een ander heeft gekozen. Het was soms lekker om in die emotie te blijven hangen en het hielp me de boel te relativeren. Dan kan ik naar mijn eigen leven kijken en denken: wat heb ik het toch mooi.

Lees het hele interview met Laetitia in het nieuwe nummer van &C 'Overschat, die grote stad?' dat nu in de winkel ligt. Of lees het hier via Blendle.