‘Lieverd, je hebt een zusje,’ schreeuwde ik acht jaar geleden met mijn normaal gesproken al luide stem. Mijn ex-schoon-moeder bracht het blije nieuws via de telefoon en ik bevond me op dat moment samen met mijn dochter Puk op de markt. Meteen werd ik me bewust van de verbaasde blikken om ons heen. Het was voor omstanders duidelijk dat ik Puks moeder ben. Zij heeft een zusje gekregen? Hoe dan? Puk, toen zes jaar, werd direct door opa en oma opgehaald om baby Kiki te bewonderen. En daar stond ik dan, in m’n eentje. Tja, en dan is het wel even slikken. Een nieuw leven, nieuw geluk, een nieuw gezin. Een familie waar ik niet bij hoorde, maar mijn kind wel.

Het voelde alsof ik aan de zijlijn stond.

Lees ook: Alle ballen hooghouden als kersverse moeder: zo doe je dat

Zelfmedelijden
Toen de zwangerschap werd aangekondigd, ging er van alles door me heen. Het overheersende gevoel: geluk en blijdschap. Ik was oprecht blij voor mijn ex-man, zijn nieuwe vrouw en Puk. Maar toch voelde ik diep in mij ook een nostalgisch verdriet. Alsof met de komst van de nieuwe baby een periode voorgoed voorbij was. Twaalf jaar lang hadden we ons leven gedeeld. Samen hadden we Puk gekregen, het allermooiste en liefste kind van de wereld. En nu kreeg hij dat nog een keer, maar dan met iemand anders.
Ik was op dat moment alleen, hij ging een nieuw gezin stichten.
Misschien was dat wat stak. Was het zelfmedelijden, angst? Puk was (en is) voor ons allebei het allerbelangrijkste, het middelpunt in ons leven. Al leefden we dat leven niet meer samen. De liefde voor elkaar was weg, maar de liefde voor Puk delen we. Hij was en is de enige andere persoon op aarde die hetzelfde voor haar voelt als ik. Er ging van alles door mijn hoofd. Zou dit gaan veranderen? Hij zou zijn liefde gaan verdelen tussen onze dochter en de nieuwe baby. Ik had niets te verdelen, Puk kreeg van mij ‘de volle laag’.
Ook zorgde het voor verwarring. Want wat zou mijn rol in Kiki’s leven zijn? Ik was immers ‘officieel’ niets van haar. Er is geen bloedband, ik ben geen stiefmoeder, geen tante, geen oma, geen buurvrouw. Ik ben de moeder van haar grote zus. Maar dat ik een rol in haar leven wilde, wist ik meteen. Dit meisje hoort bij Puk, dus ook bij mij.
Het was mooi, emotioneel en raar toen ik Kiki voor het eerst ontmoette. De eerste keer dat ik haar als baby vasthield, voelde ik meteen liefde en herkenning. Ik zag dingen van mijn Puk in dit kleine meisje en dat is heel raar als het niet jouw kind is. Kiki’s moeder en ik lijken qua uiterlijk totaal niet op elkaar, toch waren sommige trekjes in haar gezicht hetzelfde als die van haar zus. Dit baby’tje was een deel van Puk. Hoe kon ik niet meteen van haar houden?

Lees ook: Josien heeft drie kinderen van dezelfde donor en voedt ze alleen op

Eenzaam
Toen Kiki werd geboren waren mijn ex en ik drie jaar uit elkaar. Na een relatie van twaalf jaar stopten we ermee. Dat was goed, dat moest, dat kon niet anders. Vanaf dag één spraken we af dat we ons best gingen doen om vrienden te blijven. Voor Puk. We zijn ongetwijfeld niet de enige ex-geliefden en ouders die dat met elkaar afspreken. Het is wat iedereen het liefste wil, maar je moet het ook nog dóén. Niet lang na onze breuk kreeg hij een nieuwe relatie, met Annemiek. Dat maakte het ‘vrienden blijven’ niet eenvoudiger. Hij ging op zoek naar een andere woning, ik bleef in die van ons. We regelden co-ouderschap, we moesten wennen aan een nieuwe situatie en daar kwam vrijwel meteen een derde persoon bij. Er waren weekenden dat Puk bij hen was en ik me behoorlijk eenzaam voelde.

Welke rol Annemieke nu precies vervult in het leven van Kiki? Dat lees je in het hele artikel dat nu in &C's julinummer 'Hoever ga jij?' staat. Je kunt het nummer ook hier bestellen of lees het artikel op Blendle. Niks meer missen van &C? Word dan abonnee.