Jamai: 'Ik dacht elke dag wel dat ik een dodelijke ziekte had'
Nu in &C: Chantal interviewt Jamai. Over opgroeien in een durp en verknocht zijn aan de stad. Maar ook over de periode rondom zijn niertransplantatie: hoe ga je met zoiets om?
Wij zijn allebei opgegroeid in een dorp. Tenminste, Schoonhoven is toch een dorp?
‘Het is officieel een stad, maar Schoonhoven is zo dorps als het maar zijn kan. Ik ben echt opgegroeid op de boerderie. Ik denk dat ze met kanonnen het stadhuis zijn ingereden en zo stadsrechten hebben afgedwongen. Haha.’
En nu wonen we allebei in Amsterdam. Waarom ben je vertrokken?
‘Ik ben hier op mijn achttiende naartoe verhuisd. Ik was toen net bekend en uit de kast gekomen, dat is in zulke dorpen nog wel een ding. Ik werd niet bespuugd, maar wel nageroepen op straat. Mijn ouders waren heel begripvol – die vinden alles prima, als ik maar gelukkig ben. Maar ik had daar verder geen mensen die begrepen waar ik mee bezig was. Dus: op naar de stad.’
Lees ook: De nieuwste &C-editie: Overschat, die grote stad?
Kun je je voorstellen dat je ooit teruggaat? Als jouw vriend Michael zegt: kom, we nemen een puppy en we verhuizen naar het platteland?
‘Nou, Michael is wel de laatste die dat zal voorstellen, hij is echt een stadskind. Als we naar mijn ouders rijden, krijgt hij al vlekken in zijn gezicht. Ik zou wel terug kunnen, om dichter bij mijn familie te zijn, maar niet om er honderd procent te wonen. Misschien als ik ooit de mogelijkheid krijg een boerderijtje te kopen, voor erbij. De rust, het geluid van vogels, de geur van vers gemaaid gras: dat vind je hier niet.’
Afgelopen jaar was pittig, met je niertransplantatie. Hoe hebben je ouders dat beleefd?
‘Het was een hel voor ze. Daar had ik nog het meeste verdriet van. Ook om mezelf natuurlijk, maar het verdriet van de mensen om me heen vond ik het allerergste. Ik weet nog goed dat we het slechtnieuwsgesprek hadden, en dat ik op mijn vingers zat te tellen: over drie maanden komt er vast een nier, dan kan ik in januari wel weer The Voice doen. Ik dacht alweer vijf stappen vooruit, terwijl zij helemaal devastated waren. En dan kregen ze ook nog te horen dat ze geen donor mochten zijn.’
Heb je ooit gedacht: ik ga het niet redden?
‘Nee, nooit. Dat was gewoon geen optie. Dat heb ik met alles in mijn leven: ik geef geen ruimte aan andere mogelijkheden dan hoe ik het voor me zie. Ik geloof dat als je iets echt graag wilt, het ook gebeurt.’
Liep je hier al lang mee rond, denk je?
‘Zes jaar blijkbaar. Dat weet ik omdat ik mezelf zes jaar geleden helemaal heb laten screenen. Ik ben een beetje een hypochonder, vandaar. Ik dacht elke dag wel dat ik een dodelijke ziekte had.’
Lees het hele interview met Jamai in het nieuwe nummer van &C met als thema 'Overschat, die grote stad?', dat nu in de winkels ligt. Of lees het hier via Blendle.
Ook donor worden? Kijk hier voor meer informatie over nierdonatie bij leven.