Laura (33): ‘De eerste keer dat ik ongesteld werd, op mijn twaalfde, dacht de lerares dat ik een blindedarmontsteking had. Zó erg verging ik van de pijn. Eenmaal thuis ontdekte ik bloed op de wc, waardoor mijn moeder concludeerde: gefeliciteerd, je bent nu een vrouw. Ze heeft me op de bank onder een dekentje gelegd met een kopje thee en zei: dit gaat wel weer voorbij.

Maar het ging niet voorbij. Elke maand was het raak. Vier dagen van tevoren voelde ik de pijn aankomen en kon ik eigenlijk niet uit bed komen. Toch bleef ik nooit thuis, want zo ben ik niet opgevoed. Kop op en doorgaan, zo zijn we in mijn familie. Met een cocktail van paracetamol, ibuprofen en wat ik maar aan pijnstillers kon krijgen bij de drogist, kwam ik de dagen door. Na een jaar vond mijn moeder het wel heel gortig worden en klopten we aan bij de huisarts. ‘De pijn zit tussen je oren,’ zei hij, en hij schreef me de pil voor. Het heeft vervolgens nog tot mijn 21ste geduurd voordat iemand de diagnose stelde: endometriose graad vier, de ergste variant.

Lees ook: Anniek: 'Ik was 14 toen ik mijn eerste zelfmoordpoging deed'

Normaal gesproken als je ongesteld wordt, komt er baarmoederslijmvlies naar buiten. Bij endometriose komt het weefsel ook in je buik terecht, waar het gaat woekeren, verkleven en ontsteken. De een merkt daar niets van, de ander krijgt last van helse pijnen, zoals ik. Hoewel endometriose sinds een jaar of twee iets meer aandacht krijgt, is er nog weinig onderzoek naar gedaan. Wat precies de oorzaak is weet niemand en de behandeling ervan staat al helemaal in de kinderschoenen. Er zijn zelfs artsen die geen idee hebben wat het is, terwijl maar liefst één op de tien vrouwen de aandoening heeft. Nu duurt het nog zeven tot tien jaar voordat de diagnose gesteld wordt. Omdat vrouwen denken dat pijn bij menstruatie normaal is én omdat het hun wordt aangepraat.

Lees het hele interview met Laura in het nieuwe nummer van &C 'Overschat, die grote stad?', dat nu in de winkels ligt. Of lees het hier via Blendle.