Het is avond en ik wandel in het park naast mijn huis. Ik ben me net kapot geschrokken want er rende een rat van de ene kant, over het voetpad voor mijn voeten langs, naar de andere kant. Hij was dik, grijs en had een lange staart. Ik geloof dat-ie zijn middelvinger naar me opstak toen hij voorbij kwam rennen. Echte haast had hij niet. Ik hoorde de planten nog lang ritselen terwijl het gevaarte niet meer te zien was. Mijn hart zat in mijn keel. Er is niks gevaarlijker dan muizen, ratten en naar de wc moeten als er geen wc's in de buurt zijn. 

Lees ook: Malou: 'Hij zegt dat ik wél kinderen wil en vraagt hoe oud ik ben'

Normaal gesproken hoor ik niks ritselen omdat ik luister naar muziek of een podcast, maar de batterij van mijn telefoon is leeg. Nu luister ik naar de gesprekjes die mensen hebben. Ik ben een trage wandelaar, een slenteraar zelfs. Mensen halen me in. Soms omdat ze aan het hardlopen zijn, wat tot een paar jaar geleden nog gewoon joggen heette. Soms omdat ze vinden dat ik tergend langzaam loop. Laatst werd ik ingehaald door een rennende man. Ik ging overduidelijk te langzaam opzij waardoor hij zijn tempo aan moest passen om op anderhalve meter afstand te blijven. Het was een smal pad. 

'Til je poten op' riep hij naar me toen hij al voorbij was. Ik houd van deze aanpak. Afsnijdende scooterbestuurders kunnen van mij ook regelmatig een medium ziekte of een geslachtsdeel naar hun hoofd krijgen. 

Lees ook: Malou: 'Ik ben nog nooit weggestuurd, geweigerd of uitgescholden'

Nu loop ik achter een man en een vrouw, ik meen te horen dat het collega's zijn. Hij begint zijn zin met 'ik wil niet roddelen, maar' en zij weet al over wie het gaat. Blijkbaar roddelen ze vaker niet tijdens het wandelen. Hij gebruikt het woord 'maar' maar al te graag. 

'Ik weet dat ik het eigenlijk niet moet zeggen, maar...'

'Ik weet dat het gekke tijden zijn, maar...'

'Ik weet dat ze een zware tijd achter de rug heeft, maar...'

'Ja ze doet haar best, maar...'

'Maar even serieus, hoe ze er laatst uitzag. Ik ben zelf ook niet de slankste, maar...'

Hij sluit af met 'ik wil echt niet heel lullig doen hoor, maar...'

Ik heb medelijden met de persoon die hier uitgebreid wordt besproken. Het is nooit leuk als mensen iets bespreken wat over jou gaat en jij er niet bij bent. Ik wil de man aantikken en zeggen dat als je niet wil roddelen, je niet achter iemands rug moet praten. Dat is gemeen. Als je problemen ondervindt met hoe iemand ruikt, gedraagt, zich opstelt of kleedt, is het een beter idee om met diegene een rondje te wandelen in plaats van met het knikkende dashboardpoppetje dat nu naast je mee wiebelt. 

Ik wil het tegen hem zeggen, maar ik loop te langzaam. Ik slenter. 

Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.