'Zou die niet gewoon hartstikke lesbisch zijn?’ zegt mijn vader plompverloren terwijl hij op een familiefeest iemand aanwijst. ‘Ssst!’ sis ik corrigerend. ‘Niet zo hard! En hoezo, omdat ze geen vriend heeft?’ Hij is zich van geen kwaad bewust. ‘Ja, nou? Het maakt mij allemaal niet uit, hoor, maar met dat haar...’ Ik knijp hem en snauw: ‘Papa, serieus, hou je mond.’ Hij haalt zijn schouders op en geeft zich gewonnen. Voor nu.

Lees ook: Exclusief: Chantal poseert met ouders in het nieuwe nummer van &C

Mijn vader denkt dat hij kan fluisteren. Kan-ie niet. Nooit ­gekund. Zo sta ik geregeld stilletjes te sterven van schaamte, als hij me weer ‘subtiel’ aanstoot met een opmerking over ­iemands kont, kledingstijl of wat-dan-ook. Nog gênanter is het als hij een BN’er spot. Vorige week nog duwde hij me op een crematie (!) zo tegen cabaretier Brigitte Kaandorp aan, die ik ooit eens heb geïnterviewd. ‘Hé, is dat niet jouw vriendin, die Kaandorp?’ Awkward. Je zou denken dat mijn vader – inmiddels 74 – na jaren van ­ferme terechtwijzing door zijn dochters wel iets zou hebben geleerd op dit vlak. Maar ik heb nieuws: sociaal onhandige ­kinderen zijn misschien nog te sturen, maar bij ouders nabij of ver na de pensioengerechtigde leeftijd gaat die vlieger dus mooi niet op. Ergo: live with it. Goddank heeft mijn vader geen Facebook, waardoor een digitaal bloedbad van ongenuanceerde comments – ‘Huh, hoe bedoel je, voor iedereen zichtbaar?’ – ons allen bespaard blijft. Zolang hij verwoed zijn mail probeert op te halen via www.hanshopmans@hotmail. com.nl, hebben we viraal vooralsnog weinig van hem te vrezen. Pfieoeeww.

Lees ook: Heb je hetzelfde slechte geheugen als je ma? Gooi het maar op de genen

Slappe bonen
Bijna dertig winters geleden werd mijn vader mijn moeder. Niet in een transgender kinda way, maar uit pure noodzaak: mijn moeder overleed en mijn vader kreeg plots een dubbelrol voor zijn kiezen. Boven op zijn fulltimebaan kwamen de ­huishoudelijke rompslomp en de zorg voor zijn tienerdochters van tien en veertien. Week in, week uit slurpten mijn zus en ik klagend papa’s slappe bonen uit blik naar binnen en moffelden we de scholfilet weg in de bestekla. De variatie ontbrak, maar toch: hij régelde het wel. Vond ik doodnormaal natuurlijk. ­Tegenwoordig kan ik niet zonder emotie terugblikken op die fase waarin mijn vader, worstelend met zijn verlies, om z’n oren werd geslagen met Always-maandverband en andere puberperikelen. Zo was ik ervan overtuigd dat opruimen zijn hobby was, hij deed het toch zo graag? ‘Ruim je bord op, neem je schoenen mee naar boven.’ Jahaaa, zuchtten mijn zus en ik ­terwijl we verveeld – en vaak expres – óver een stapel zooi heen de trap op sjokten. Bitches.

Lees ook: Dit is waarom Chantal en Monic zich vroeger voor hun ouders schaamden

Was ik als kind apetrots op mijn vader die met een onuitputtelijk arsenaal poep-en-piesgrappen mijn hele klas om zijn vinger wond, in de puberteit waardeerde ik het minder. ‘Let maar niet op hem, hij denkt dat-ie leuk is.’ Ach ja, hoort erbij. Dat blijkt wel, want nu nog, met een gezin, baan en goedgevuld sociaal leven, bel ik mijn vader dagelijks. Soms als hulplijn over iets-met-verzekeringen, maar meestal gewoon om te ouwehoeren. Het is geen moetje. Dat neemt niet weg dat ik me soms kapot erger. Als hij per ongeluk mailtjes met vertrouwelijke informatie naar de hele familie cc’t, pruilt bij een snipper ui in z’n eten of letterlijk zegt wat hij ziet: ‘Och, wat zie je er toch weer moe en grauw uit vandaag.’ Joe. Reken maar dat ik dan ga steigeren.

En naast het ergeren lijkt Kim meer op haar vader dan ze wil toegeven. Bovendien durft ze in dit stuk hardop na te denken over later, als papa Hopmans niet helemaal meer voor zichzelf kan zorgen. Want, wat dan? Lees het hele artikel in de nieuwste editie van &C 'Ik lijk steeds meer op jou', die nu in de winkel ligt. Of lees het hier op Blendle. Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra’s? Word dan abonnee.