‘Mijn vader was schilder, mijn moeder zangeres, maar dat ik acteur wilde worden, dát zagen ze niet zitten. ‘Ga jij maar eerst studeren, daarna zie je wel verder!’ Dat deed ik braaf, maar dat het toneel me alsnog te grazen nam, verbaasde me niet. Ik genoot ontzettend van die wereld vol personages en emoties, maar eerlijk is eerlijk: ik miste toch het intellectuele debat. Dus toen ik op mijn 24ste vier maanden lang elke avond in Carré stond, keerde ik overdag terug naar de universiteit. Studeren en toneel, dat was de perfecte combinatie. Vervolgens stortte ik me, links geworden tot in mijn kleine teen, op het politieke theater. Ik acteerde niet onverdienstelijk, maar was geen groot talent. Ik besloot een halfjaar naar Amerika te gaan en zag daar tientallen toneelstukken, interviewde regisseurs en toneelschrijvers en ontdekte mezelf. Ik vertrok in mijn gescheurde spijkerbroek en T-shirt, met lange haren en een oorbel, en keerde terug in een corduroy pak en met geknipte haren. In Amerika vond ik mijn ouwe ik terug, de Ursul die van Chopin, Brahms en Rachmaninov hield, van Aznavour en Herman van Veen. Muziek die ik als links-radicaal niet mooi mocht vinden, omdat het ‘bourgeois-muziek’ was. In Amerika herontdekte ik de schoonheid van toneelstukken die níét over politiek gingen, en voelde: niet acteren, maar regisseren is het voor mij.’

Lees ook: Acteur Peter Faber: 'Trouwen is het leukste wat er is'

Nieuwe wereld
‘Hoewel ik mooie voorstellingen maakte en goede recensies kreeg, was het moeilijk om aan werk te komen. Bij de NCRV pitchte ik het idee om van het toneelstuk De misdaden van Vautrin televisiedrama te maken. ‘Mooi verhaal, maar voor drama moet je in de kamer hiernaast zijn, tenzij je zélf op tv wilt,’ zei de man tegenover me. Hij zocht namelijk een presentator voor een nieuwe talkshow. Na een screentest werd ik aangenomen en al snel had ik elke twee weken een talkshow – geregisseerd door Jop Pannekoek, de vader van cabaretier Peter Pannekoek. Na twee jaar vroeg Joop van den Ende me of ik een wekelijkse talkshow voor RTL wilde maken. Een geweldige uitdaging. Met als hoogtepunten de interviews met Gorbatsjov en Al Sharpton, de zwarte dominee uit New York. Met volle overgave dook ik in deze totaal andere wereld. Het was fantastisch, zeker toen de zenuwen minder werden. Het duurde een tijdje voor ik inzag dat volstrekt jezelf zijn het enige is wat werkt.’

Lees ook: De nieuwste &C-editie: Het is hier fantastisch!

Hysterische apen
‘Met het verzinnen van ‘t Is hier fantasties groef ik vervolgens mijn eigen graf. Het scoorde namelijk zó goed dat RTL dat programma het hele jaar door wilde. Achteraf gezien had ik moeten knokken voor mijn talkshow. Maar dit vakantieprogramma was een geweldige ervaring. Met name van de campingbezoekjes en het monteren genoot ik enorm. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik mijn toenemende bekendheid vervelend vond. Integendeel, maar na zes jaar werd het gewoon te veel. De echte weerzin ontstond op Kos, waar ik met mijn cameraman arriveerde op een plein vol terrassen. Alles was gemoedelijk en gezellig, totdat de mensen de camera en mij zagen. Op slag veranderde het plein in een jungle vol hysterische apen. Complete gekte. Een jongen schreeuwde dat hij ergens ging liggen neuken en dat ik hem voor honderd gulden mocht filmen. ‘Ga jij je ding doen,’ riep ik, ‘doei!’ Het was op, klaar. Ik was al rond de vijftig, waarom stond ik überhaupt nog schreeuwend in discotheken? Het was mooi zo.'

Lees het hele interview met Ursul in het nieuwe nummer van &C 'Het is hier fantastisch!', dat nu nog een week in de winkel ligt. Of lees het hier via Blendle.