‘Het leek zo’n geweldig idee,’ zegt Yolande. ‘Mijn moeder was naar Frankrijk verhuisd en riep: kom hierheen! Ik was begin dertig en had net een aantal jaren met mijn ex-man en kinderen in het buitenland gewoond. Mijn man werkte voor de Nederlandse ambassade en binnen zeven jaar waren we van Polen, naar Bolivia en daarna naar Egypte verhuisd. Toen onze relatie strandde en ik weer terug in Nederland kwam, dacht ik: wat doe ik hier? Ik was het helemaal niet gewend om met mijn kinderen in ons koude kikkerlandje te wonen en kon niet aarden. Dus toen mijn moeder zei dat ik ook naar Frankrijk kon emigreren, zegde ik mijn huurhuis op en vertrok ik.’

Lees ook: We swipen ons de pleuris. Maar dat toegeven? Ho maar

Maar wat in theorie een goed idee leek, bleek in de praktijk enorm tegen te vallen. ‘Ik ging naar Frankrijk om dicht bij mijn moeder te zijn – ik vond het fijn dat de kinderen hun oma om zich heen hadden – maar ook met het idee: ik vind daar vast makkelijk een baan en heb mijn leven vast snel opgebouwd. Ik was het immers gewend om in het buitenland te wonen. Daarbij ben ik docent Frans en Engels. Appeltje-eitje, dus. Dat bleek niet het geval. Ik heb tientallen sollicitaties de deur uitgedaan, maar kreeg nul respons. Vraag me niet waarom. Daarbij woonden we in een klein dorp met een nog kleiner schooltje. Groep 1 tot en met 8 waren welgeteld twee klassen. In juli, vlak voor het nieuwe schooljaar, verhuisden we naar Frankrijk en een maand nadat de lessen waren begonnen werd ik op het schoolplein uitgekafferd door de juf. Ten overstaan van alle ouders verweet ze me dat mijn kinderen geen goed Frans spraken. En dat was mijn schuld.’

Lees ook: Reisleider Luka: 'Soms zit ik bij mensen waar ik niet bij wil zitten'

Yolande hield het nog een paar maanden vol. ‘Maar in december zat ik er doorheen. Mijn nieuwe vriend, die ook meeverhuisd was, had tot overmaat van ramp flinke ruzie met mijn moeder gekregen. In april was ik echt helemaal klaar met Frankrijk. Toen ik naar de oude basisschool van mijn kinderen in Breda belde en er enthousiast gezegd werd: ‘Natúúrlijk kunnen ze terugkomen,’ heb ik mijn spullen gepakt en ben ik vertrokken naar Nederland. Voorgoed.’

Psycholoog en relatietherapeut Blanca van den Brand, zelf geëmigreerd naar Italië, snapt wel wat de aantrekkingskracht van het buitenland is. ‘Door te emigreren laat je heel veel sociale verplichtingen thuis. Vaak is het een nieuwe start qua werk, maar ook in je relatie of in het gezin. Je bent meer op elkaar aangewezen, waardoor een andere dynamiek ontstaat. Het is niet zozeer bevrijdend om iets nieuws te beginnen, maar meer om iets ouds af te sluiten. Dat geeft ruimte en energie.’

Nieuwsgierig geworden naar de rest van het artikel? Lees het in het nieuwe nummer van &C met als thema 'Het is hier fantastisch!', dat nu in de winkels ligt. Of lees het hier via Blendle.