Gili (33): ‘Via via rolde ik acht jaar geleden de pr in. Het eerste bureau waar ik terechtkwam, werkte voor luxemerken als Hermès, Ruinart en Dom Pérignon. Mijn hart ging – als net afgestudeerde twintiger – sneller kloppen van al die grote namen. Ik organiseerde grote, chique events, begeleidde persreizen en was het aanspreekpunt voor belangrijke contacten en journalisten. Echt iets voor mij, want ik ben enthousiast en vind het leuk om mensen te entertainen. Helaas ben ik in mijn enthousiasme ook vaak onhandig. Ik praat met veel gebaren en ben allesbehalve beheerst. Ook ben ik een dromer, en loop ik al mijmerend geregeld tegen van alles aan. Zo knalde ik tegen een peperdure mingvaas aan tijdens een event, terwijl ik met een belangrijke gast aan het praten was. Ik zag de vaas wankelen, maar we konden hem met drie man nog nét tegenhouden. Omdat het tafereel zo uit een Bridget Jones-film leek te komen, kreeg ik vanaf dat moment die bijnaam. Toch kom ik op de een of andere manier altijd goed weg met mijn onhandigheden. Ik heb zelfs het gevoel dat mensen me er sympathieker door vinden. Het heeft wel iets charmants als niet alles vlekkeloos verloopt. Ook mijn bazin kon hier meestal om lachen. Behalve die ene keer.

Lees ook: Lara: 'Ik durfde niet door te lopen en die drol achter te laten'

Een paar maanden later gingen we samen naar een Dom Pérignon-lancering: een groots en chic event in het Concertgebouw in Amsterdam met als dresscode black tie. Mijn bazin droeg die avond een lange jurk van het ontwerpduo Spijkers en Spijkers, een klant van ons. Het was een prachtige, strapless jurk met een lichtblauw scheepsmotief en een lange sleep. Ze zou de jurk eigenlijk pas een paar maanden later op haar huwelijk dragen als feestjurk, maar ze had hem speciaal voor deze gelegenheid eerder uit de kast getrokken. Via een grote, brede trap kwamen alle gasten naar beneden, terwijl de rest beneden naar boven stond te kijken. Het was zien en gezien worden. Ik liep achter haar en was geanimeerd aan het praten met een gast links naast me. Halverwege de trap, pontificaal in het zicht van alle gasten, stapte ik, terwijl ik naar links keek, boven op de sleep van de jurk van mijn bazin. Ze zette een stap naar voren, en het ergst mogelijke gebeurde: haar strapless jurk bleef achter mijn schoen hangen en zakte naar beneden, mijn baas en haar huidkleurige beha vól in het zicht van de gasten. Ik wist niet hoe snel ik van de jurk moest stappen en zij wist niet hoe snel ze de jurk omhoog moest trekken, maar het kwaad was al geschied. Hoeveel mensen het gezien hebben, weet ik niet, want daarvoor had ik het te druk met de jurk rechttrekken. Niemand om ons heen lachte, daarvoor waren de mensen te beschaafd. Mijn bazin lachte ook niet. Ook al heeft ze een prachtig figuur en niks om zich voor te schamen, deze onvrijwillige striptease was wel héél gênant. Ze liep zonder iets te zeggen zo snel ze kon naar beneden en verdween de toiletten in. Ik wilde het liefst door de grond zakken. Toen mijn baas terugkwam, ging ik met twee glazen champagne naar haar toe. ‘Zo, die kan ik wel gebruiken,’ zei ze. We barstten allebei in lachen uit. Godzijdank. Ook al werk ik inmiddels bij een ander bedrijf, we hebben nog steeds goed contact en halen regelmatig deze oude koe uit de sloot.’

Ook een verhaal over een moment waarop je wel door de grond kon zakken? Mail het naar magazine@andcmedia.nl