‘Op mijn 39ste ben ik het traject ingegaan om een kind te krijgen. Ik was alleenstaand en had een kinderwens. Uit de NIPT (Niet Invasieve Prenatale Test, een test waarmee wordt onderzocht of er bij een ongeboren kind aanwijzing is voor down-, edwards- of patausyndroom, red.) bleek dat bepaalde waarden verhoogd waren. Pas met een vruchtwaterpunctie, rond de zestien weken, kreeg ik duidelijkheid: mijn dochtertje zou het syndroom van Down hebben.

Lees ook: Zij kozen voor abortus: 'Ik heb overwogen het kind te houden'

Ik had voor mezelf bepaald dat ik haar hoe dan ook graag wilde houden. Voor mij was een belangrijke voorwaarde dat mijn kind zou kunnen spelen met neefjes en nichtjes. En ook al kan een kind met down lichamelijke afwijkingen hebben, die zouden niet in de weg zitten van eventueel speelplezier. Ik stond er heel positief in en dacht echt: dit ga ik doen. Maar toen kwam de twintigwekenecho.

Lees ook: Zij kozen voor abortus: 'Ik heb geen seconde getwijfeld'

De lichamelijke issues waren ernstig. Ze had perfecte beentjes, een perfect hoofdje, ze bewoog goed. Maar bij het hart bleven ze lang stilstaan. Er ontbrak een wand en ze had één grote klep in plaats van vier afzonderlijke. De kans was groot dat ze rond de dertig weken in mijn buik zou komen te overlijden, dat ze een dag of twee na de geboorte zou overlijden of dat ze tig operaties moest ondergaan, voor altijd blauwe lippen zou hebben en nauwelijks zou kunnen bewegen. Geen enkel scenario was positief. Operatie hier, operatie daar. Ik gunde mijn dochtertje méér. Op een gegeven moment vroeg ik: ‘Dat is toch niks voor haar?’ Dat konden de artsen niet ontkrachten.

Nieuwsgierig geworden naar het hele interview met Mischa? Lees het in de nieuwste editie van &C met het thema 'Ikke, ikke, ikke', die nu in de winkel ligt. Of lees het hier via Blendle.