Lisa (24): 'Als je Café Nol binnenkomt, is het alsof je wordt omarmd door tien oude Jordanese tantes met hoog getoupeerd haar. Alsof je vijftig jaar terug in de tijd gaat. Het zou niet in me opkomen ooit iets aan het interieur te veranderen. Dat zou een stomme zet zijn: dit wérkt. Mijn overgrootopa en -oma hebben alles goed doordacht. Ik heb in veel horecatenten gewerkt, maar ben nog nooit een betere bar tegengekomen.

Mijn moeder is praktisch in het café opgegroeid. Elke middag na school at ze hier haar broodje. Toch was het nooit haar plan om het café over te nemen. Omdat iedereen het verwachtte, wilde ze het juist niet. Maar toen haar oom en tante zeven jaar geleden wilden stoppen, was er niemand anders die het café kon overnemen. ‘Het maakt mij niet uit wie het koopt,’ zei mijn oom toen, ‘al wordt het Döner Nol.’ Daar heeft mijn moeder toen zo van wakker gelegen, dat ze het café toch gekocht heeft. Straks volg ik haar weer op, al is me dat nooit opgelegd. Sinds ik op mijn negende glazen mocht spoelen op Koninginnedag, heb ik nooit anders gewild.

Lees ook: Met gierende banden de stad uit

Je ziet ook steeds meer grote franchises en steeds minder kleine ondernemers. Toch blijf ik naar het schattige drogisterijtje hier tegenover gaan, ook al is het duurder. Als je binnenkomt, kom je in een warm bad terecht: ‘Hé lieffie, wil je koffie? Wat heb je nodig, schat? Heb je olie op je trui gemorst? Kijk wijffie, ik heb drie middeltjes voor je: deze gebruikte mijn oma altijd, dit is de favoriet van tante Leen en deze is na vijf minuten ingewerkt.’ En dan krijg ik ook nog een dropje als ik naar buiten loop. Daar moet ik bij Etos 25 cent voor betalen.'

Lees het hele artikel in het nieuwe nummer van &C met als thema 'Overschat, die grote stad?', dat nu in de winkels ligt. Of lees het hier via Blendle.