Ik kan geen daglicht verdragen, mijn hoofd knalt uit elkaar en ik ben een emotioneel wrak. Ben ik ziek? Nee, het is zondag en ik lig met een kater op bed. Feestje gehad – 'wat waren we uit!' – waar ik nu voor moet boeten. De kotsteller staat inmiddels op drie, ontbijten durf ik om die reden nog niet aan en van douchen is het ook nog niet gekomen. Gelukkig is het pas twee uur 's middags en moet ik zo naar de verjaardag van mijn oma. Waar ik uiteindelijk vuur met vuur zal bestrijden, want een wijntje afslaan? Doe niet zo ongezellig! Dat ik me kapot schaam voor alle onzin die ik heb uitgekraamd, ik mijn vriendin al twee keer geappt heb of ze die vreselijke video van mij, lallend op de bar, van haar Insta wil verwijderen en de fietstocht naar huis één groot zwart gat is, lach ik weg. Op het verjaardagsfeestje maak ik er zelfs grappen over. Ook het feit dat ik me woensdag pas weer volledig in het land der levenden bevind, neem ik voor lief. Iedereen heeft dit toch? Het hoort erbij. En vrijdag begint het circus weer opnieuw. Zo ging het bij mij in elk geval al vijftien jaar. Totdat ik er zes maanden geleden helemaal klaar mee was. Met al het bovenstaande, maar ook met de slapeloosheid, mijn buikvet, hoge rekeningen en stupide dronkenmansruzies met mijn vriend. Ik besloot een poosje te stoppen met alcohol. Om in hippekiptermen te spreken las ik een alp in: een alcoholloze periode. De pogingen om te minderen mislukken namelijk jammerlijk. Wat op zich vrij logisch is: alcohol is lekker én superverslavend. Wie één slok neemt, wil meer. Ik ook. Het idee verslaafd te zijn is misschien nog wel de grootste motivator om te ontdekken hoe een leven zonder alcohol eruitziet. Of dat überhaupt wel kan. Want zeg nou zelf: bier en wijn horen toch bij een leuk volwassen leven? Ik bedoel, tachtig procent van de Nederlanders drinkt. Redenen genoeg. Als sociaal smeermiddel, ter ontspanning, om iets te vieren (of te vergeten), als confidence boost, hobby, remedie tegen stress of gewoon omdat het kan. Drank is in onze samenleving versmolten met vrije tijd. En wie niet meedoet, hoort er niet bij. Daar kwam ik gauw genoeg achter.

Lees ook: Blame it on the alcohol: dit gebeurt er met je lichaam als je drinkt

Chardonnay? Chardo-nee
Tot mijn verbazing vind ik een glas wijn laten staan niet eens zo moeilijk. Na een paar weken mis ik het niet eens meer. Wat helpt is het boek Stoppen met alcohol van Allen Carr, waarin hij haarfijn uitlegt hoe alcohol onze levens verwoest. Heftige woordkeus, ik weet het, maar lees het boek en je denkt: de man heeft een punt. Nee, de drank laten staan is niet het probleem. Het is het omgaan met de reacties van anderen wat ik vooral héél lastig vind. Een bloemlezing: 'Wat ongezellig!', 'Je dronk toch helemaal niet zo veel?', 'Wat doe je jezelf aan? En óns?', 'Ben je zwanger?', 'Eentje kan toch wel?', 'Doe niet zo flauw!', 'Waarom in vredesnaam?' Ik moet me als een klein kind verantwoorden. Aan tafelgenoten die het bij voorbaat met me oneens zijn. Niet echt bevorderlijk voor de sfeer, kan ik je vertellen. Jacqueline van Lieshout herkent dat. De schrijver en detoxcoach stopte drie jaar geleden cold turkey met drinken toen haar man een hartaanval kreeg. Inmiddels helpt ze anderen 'ontwijnen' met haar onlinecoachingprogramma. 'Als je stopt met roken, hangen mensen de vlag voor je uit. Stop je met drinken, moet je dat áltijd uitleggen. Ik na drie jaar zelfs nog. Met als gevolg dat mensen op feestjes in een hoek over me staan te smoezen of na glas vier langzaam bij me weg­lopen. Waarom? Omdat je ze als niet-drinker een spiegel voorhoudt. Er bestaat namelijk niet zoiets als veilig gebruik of gezond drinken. Alcohol is een giftig middel dat de kans op allerlei vormen van kanker vergroot. Als het nu wordt uitgevonden, zou het verboden zijn. De wetenschap is daar al lang over uit, maar het wordt door politici, journalisten en zelfs door artsen als een strandbal onder water gehouden omdat iedereen er zo dol op is. Alcohol is onze nationale lievelingsverslaving.'
Aha, vandaar dus alle pogingen me over te halen tóch dat glas chardonnay naar binnen te gieten. Dan hoor ik tenminste weer bij de club. Heel eerlijk? Stiekem wil ik dat ook, bij mijn cluppie blijven horen. Ik ben als de dood iets te missen. Of nog erger: dat mijn vriendinnen me een saaie doos vinden en ik niet mee op vriendinnenweekend mag. Vriendschappen en relaties gaan in nuchtere toestand hoe dan ook veranderen. Maar shit, dat wíl ik helemaal niet.'

En tóch houdt Rosa vol. Met succes. Benieuwd hoe ze dat voor elkaar heeft gebokst en hoe ze zich nu voelt? Lees het hele artikel in de nieuwste editie van &C 'Nog eentje dan', die nu in de winkel ligt. Of lees het hier op Blendle. Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra's? Word dan abonnee.