‘Ik kom uit een klein dorpje in West-Vlaanderen. Voor mijn opleiding tot artiest vloog ik uit naar Amsterdam, waar ik naar de Theaterschool ging. Toen ik de stad leerde kennen zag ik het uitbundige leven, van drugs tot sm-feesten, het kon hier allemaal. Voor mijn afstudeervoorstelling bedacht ik een transformatie: Jake Credit. Als soloartiest stond ik ineens in de spotlights. Dat vond ik veel leuker dan op de achterste rij van het zangkoortje staan - omdat ik nu eenmaal zo lang ben. Sindsdien is Jake Credit gebleven en verdien ik er mijn geld mee. Dat ik dit professioneel moest aanpakken was meteen duidelijk. Ik heb jarenlang een zware opleiding gevolgd, dan ga ik niet voor tien euro een kunstje opvoeren. Jake Credit is mijn art. Ik heb deze vorm gekozen omdat ik het visueel interessant vind, als performer. Als mezelf ben ik een mannelijke man, ik heb duidelijk mannelijke gezichtsvormen en veel borsthaar. Als Jake Credit blijft die mannelijke kant, ik tuck (het wegwerken van ‘het zaakje’, red.) bijvoorbeeld niet als ik in een korset ga. Maar ik voeg wel vrouwelijke elementen toe: hakken, make-up. De genderstandaard vind ik bullshit, waarom zou je als man je kleding kopen op de mannenafdeling en vice versa? En geloof me, it takes a lot om op een podium in je string met een korset aan te staan, maar het is een duidelijke keuze. Ik had ook gevoelige liedjes kunnen gaan zingen met een gitarist, maar dat vind ik fucking saai, daar zijn er al zoveel van. En ja, soms sta ik op een festival en zijn er alleen maar heteroseksuele boeren. Dan moet ik wel even denken: I’m fierce, I’m fabulous and I’m gonna kill this. Als ze mij niet trekken, dan moeten zij maar gaan. Ik blijf.’