Het is even na vijven. Het slechtste moment van de dag om boodschappen te doen. Dat was ook vast de gedachte van mijn voorganger. Zodra de band een centimeter vrijgeeft, kiepert hij zijn boodschappen uit het mandje. Een kant-en-klare hutspot met worst. Deze man verlangt terug naar de warme gezinsavonden aan de keukentafel bij zijn moeder. Onderschat nooit de kracht van een vacuüm getrokken plastic bakje, waarin de vitaminen van goed geconserveerde wortelen geen schijn van kans maken om te ontsnappen. Naast zijn stamppot staat een flesje energydrank. Zou hij dit opdrinken tijdens het eten? Of gaat hij, enige tijd na het verorberen van zijn stamppotje, nog naar de sportschool? Zijn licht gewatteerde jas spant enigszins strak om zijn bovenarmen. Ja. De sportschool. Maar dan volgt nog een reep chocolade. Een enorme plak melkchocolade gevuld met praline voor mensen met een slecht geweten. Of is die chocolade voor zijn vriendin? Zij werkt vast in de dienstverlening en valt vanavond na haar avonddienst vermoeid in zijn armen op bank. Dan trekt hij met een vloeiende maar krachtige beweging het blok chocolade achter een kussen vandaan. Ah, echte liefde. Meneer rekent af. Snel en zonder morren haalt hij zijn kaart langs de pinautomaat. De kassière vraagt of hij de bon wil en op dat moment lacht hij vriendelijk en lang naar de diepbruine ogen van Cindy. Het naamkaartje is met veel geweld door de stof van het verwassen jasje gestoken en prijkt nu op haar rechterborst. Wordt hier nou geflirt? Dus toch een slecht geweten. En een vreetkick na de sportschool.