‘In mijn familie was ik altijd degene die zich verbaal goed kon uiten. Iemand overtuigen met sterke argumenten of een heel pleidooi houden, is mij niet onbekend. Als meisje wilde ik altijd graag opkomen voor kleinere kinderen of dieren in nood. In mijn tienerjaren keek ik veel series die over de rechtbank gingen, zoals Special Victims Unit. Een toga vond ik glamorous. Volgens mijn moeder had ik een geweldige advocaat kunnen worden, maar het is anders gelopen.’

‘Als scheppend en uitvoerend kunstenaar sta ik niet in de rechtbank, maar in het theater. Ik maak veel voorstellingen waarin het lijf een grote rol speelt. Mijn lijf moet ik fit en ready houden voor alles wat er op werkgebied op me af komt. In de sportschool beoefen ik fanatiek crossfit en powerlift. Het is best een opoffering om je aan zulke sporten te wijden. Het vergt veel tijd en je moet op veel kleine details letten, waardoor je een oefening opnieuw en opnieuw moet doen. Nét zo lang totdat je lijf een keer zegt: hé, ik snap het. Dan kun je er weer een kilo bijhangen of hoger in de ringen komen. Als je alleen maar naar de sportschool gaat om onbedachtzaam je ledematen te bewegen, dan gaat er niet veel gebeuren. Ik train om mijn grenzen te verleggen. Het is heel makkelijk om bij een mislukte oefening te denken: mijn lijf kan dit niet aan. Maar juist je lichaam kneden, rekken, duwen en prikkelen zorgt ervoor dat je lijf zich gaat aanpassen. Jezelf uitdagen, niet opgeven en geen laffe argumenten opwerpen voor jezelf. Net als een advocaat: tot het naadje gaan en diep graven, om je gelijk te halen.’