‘Een van mijn eerste herinneringen is dat ik een groot boek over dino’s kreeg van mijn ouders. Dat werd mijn bijbel, mijn houvast. Ik heb het boek nog steeds. Als je het nu openslaat, valt het uit elkaar, zó vaak heb ik het gelezen. In het boek werden allerlei dinosaurussen beschreven. Ik kon er urenlang bij wegdromen. De grootste was natuurlijk het vetst en die wilde ik het liefst worden. Nadat ik me realiseerde dat ik nooit een dinosaurus zou kunnen worden, ging ik me richten op het zoeken van fossielen. Langzaamaan verdween mijn obsessie naar de achtergrond en beleefde ik plezier aan het vermaken van mensen.

Zo kwam ik in de horeca terecht. Een jaar geleden kreeg ik, samen met twee vrienden, de kans om van een groot pand midden in Amsterdam een nieuwe horecagelegenheid te maken. We kozen ervoor de plek niet alleen om te toveren tot een mooi hip restaurant, maar om er juist ook een maatschappelijke en culturele functie aan te geven. Inmiddels steunen we verschillende culturele projecten en hebben we een eigen bioscoop waarin we films vertonen - voor de hongerige geest. Kijk, ik ben misschien geen dinosaurus geworden, maar soms vergelijk ik dit werk met fossieltjes zoeken. Je ziet ze pas als je ergens op inzoomt. Als je dan het zand wegveegt heb je ineens een prachtige schat.'