Er is dus zoiets als een carrièreladder. Een abstract begrip. De ene dag lijkt het ding torenhoog, de andere dag heb ik het gevoel dat ik de bovenste tree bereikt hebt, dan weer breekt er ineens een tree af en soms heb ik gewoon zin om het hele ding in de hoek te flikkeren. 

Dromen
Toen ik twaalf was, wist ik het wel: ‘Later als ik groot ben, word ik carrièrekoningin’. Of dat nu betekende dat ik dierenarts werd of interieurstylist, schrijver of actrice, dat maakte me niet zoveel uit. Ik wilde de top halen.   Mooi. Want als kind moet je dromen. Als kind hoor je nog niet na te denken over burn-outs, toekomstige kinderen, een vriend die het leuk vindt als je af en toe doet alsof je thuis bent of een kat die gevoerd moet worden.  

And here comes reality
Tot ongeveer mijn drieëntwintigste wist ik het dromen vast te houden. Maar toen begon die eerste baan. En dat was knetterhard werken. Maar echt. In het diepe gegooid worden, kreeg een compleet nieuwe betekenis. Om 7.00 uur stond ik op en om 20.00 uur was ik weer thuis. In het weekend werd er ook nog gewerkt en daarnaast sliep ik. Veel! De investering in mijn bed heb ik in die tijd sowieso terugverdiend.   Hoi deksel, hier neus, want zo makkelijk bleek dat niet, carrière maken. Dit was niet gewoon even een kwestie van leuk je best doen en geloven in je dromen. Neen. Dit ging er een stuk harder aan toe.  

En nu?
We zijn inmiddels zeven jaar verder en ik ben echt niet ontevreden. Ik heb mijn eigen creatieve bureau, schrijf teksten voor vette titels als &C, mag de marketing en content verzorgen voor een aantal hele toffe merken en dan heb ik ook nog eens een handvol vrije tijd.   Lekker dus, die huidige situatie. Maar tegelijkertijd vraag ik me af: is waar ik nu ben die top, die ik als klein meisje voor ogen had? Of juist nog niet? En zo niet, is de top die mijn twaalfjarige ik voor ogen had, wel realistisch? Of de moeite waard? Als ik hogerop wil, waar wil ik dan nog heen? En hoeveel tijd geef ik mezelf daar dan nog voor?  

Zoek het uit
Ik weet het allemaal niet. Maar wat ik wél weet, is dat dromen belangrijk is. Dromen maken het leven de moeite waard. Ze geven hoop én een warm gevoel. Al is vanaf een bepaalde leeftijd een scheutje realisme ook geen overbodige luxe.   You can have it all. Dan geloof ik echt. Gevoelsmatig dan. Want geen model vreet de hele dag hamburgers en geen topadvocaat brengt dag in, dag uit de kinderen naar school.   Belangrijk dus: bepaal wat it all voor jou betekent. Streef dát na. Een dikke note to self trouwens, deze tekst. Maar goed. Ik blijf dromen. Ik blijf die treden beklimmen. En ondertussen probeer ik scherp te blijven, zodat ik niet per ongeluk onder die ladder doorloop. Zeven jaar ongeluk? Daar heeft niemand iets aan.   

Marjolein schrijft wekelijks over de pieken en dalen van het leven van een millennial. Wil je meer artikelen lezen? Klik hier!