Toen Carolijn Braeken (27) haar advocatentoga verruilde voor een onzeker schrijversbestaan, kropen veel wenkbrauwen omhoog. Sinds de komst van haar baby is ze fulltime moeder. 

‘Als advocaat bij een topkantoor zou ik me bewijzen. Maar de harde cultuur, de oppervlakkige borrels en het continu ‘aan’ moeten staan omdat je dag en nacht gebeld kunt worden door je baas, pasten gewoon niet bij mij. Vanaf het moment dat ik dat besefte, zoog mijn werk energie. Toen ik op een zondagavond een paniekaanval kreeg en niet meer kon stoppen met huilen, zeiden mijn ouders: blijf een dag thuis en rust uit. Ik ben nooit meer aan het werk gegaan. Op de Zuidas is een burn-out not done. Je bent niet sterk genoeg, een loser. De bedrijfsarts zei in de eerste vijf minuten van ons gesprek, toen ik nog niet eens kon eten of slapen van de stress: ‘Maak je niet druk, met jouw studie kom je wel ergens anders terecht.’ Op mijn zwakste moment probeerde hij mij zover te krijgen dat ik mijn baan opzegde. Een paar vreselijke maanden en gesprekken later heb ik dat nog gedaan ook. Ik dacht: fuck it, ik wil ook niks meer met jullie te maken hebben.’

Lees ook: 'Nou bedankt, #metoo'

Na mislukte avonturen in de zorg en financiële wereld vond Noortje Kop (31) eindelijk haar roeping: voor de klas in groep vier. 

‘Ik maak graag grapjes in de klas. Als ik een fout maak, zoals de verkeerde schriften uitdelen, dan zing ik: ‘O, o, o, Noortje maakt een foutje’ en gaan alle kinderen staan voor een dansje. Achter die grap schuilt ook iets serieus: ik heb veel kinderen in de klas die perfectionistisch zijn en het moeilijk vinden om fouten te maken. Ik laat zien: het is oké, fouten maken mag. Ik vind het mooi dat ik kinderen zulke levenslessen mag bijbrengen. Hogerop komen? Nee, dank je. Alhoewel… Laatst vertelde ik een jongen in de kroeg dat ik me omgeschoold heb tot juf. ‘Wat cool,’ zei hij. Ik weet niet waarom, maar ik reageerde: ‘Ja, maar over een paar jaar ben ik wel directeur, hoor.’ ‘Zo jammer dat je dit zegt,’ zei hij, ‘volgens mij vind je het heerlijk om alleen juf te zijn.’ Hij zette me op m’n plek, en terecht. Ik wíl ook geen directeur worden. De komende dertig jaar voor de klas? Heerlijk.’

Maaike Belder (32) raakte tijdens een lange reis besmet met het surfvirus. Sindsdien staat surfen op één en werk op twee, of drie, of…

‘In oktober 2013 ging ik voor het eerst een week golfsurfen in Portugal. De zee, de vrijheid en nergens aan denken behalve de eerstvolgende golf: ik was meteen verliefd. Helaas kun je na één week nog niet zo veel. Terug in Nederland wilde ik niets liever dan beter leren surfen. Ik zegde mijn baan op en zat twee maanden later weer in het vliegtuig met een enkeltje Azië. Ik heb zes maanden gereisd en gesurft – een geweldige tijd. Daarna had ik zin om weer terug naar Nederland te gaan, vooral om vrienden en familie te zien. En mijn spaargeld was inmiddels ook tot een minimum geslonken. Binnen een maand vond ik mijn droombaan, als tekstschrijver bij een communicatiebureau. Daardoor bleef ik een paar jaar in Nederland hangen, en tussendoor surfte ik zo veel mogelijk. Dat ging goed, totdat ik kitesurfen ontdekte…’

Lees de hele serie in het maartnummer van &C, dat nu in de winkels ligt.