‘Ik vond het altijd moeilijk om stil te zitten, dus wilde ik later een beroep waarbij ik niet de hele dag hoefde te zitten. Toen dacht ik: sportleraar, dat is het. Ik sportte sowieso altijd al veel. Sporten en tegelijkertijd een opleiding volgen, dat leek me twee vliegen in één klap slaan. Na de middelbare school volgde ik de opleiding tot psychomotorisch therapeut en bewegingsagoog en werd ik sportleraar in het onderwijs voor mensen met een beperking. Helaas kon ik daar na een paar jaar niet meer verder vanwege bezuinigingen en moest ik opnieuw gaan kiezen. Ik heb toen alles op een rijtje gezet: wat vind ik belangrijk, wat vind ik leuk en wat kan ik leren? Zo kwam ik terecht in het kappersvak. Het sociale aspect van het kapper zijn vind ik het leukst: je hebt contact met mensen. Als iemand een kutdag heeft gehad, kun je iemand toch blij maken door diegene met een mooi nieuw kapsel naar huis te laten gaan. Ook ben ik als kapper een soort psycholoog. Hier op de stoel vertellen mensen alles aan me. Mijn wens om niet stil te hoeven zitten gaat hier helemaal in vervulling: ik sta hier nooit stil! Ik denk dat ik op een drukke dag gemiddeld acht kilometer afleg in de shop.’