Ontwerper, performer en decorbouwer Romy van Eijk (29) vindt als Feminazi op de foto gaan vooral ‘awkward en niet chill’. Omdat ze zich voor de camera ineens heel bewust wordt van haar uiterlijk. En niet dat ze daar ontevreden over is, totaal niet, maar gewoon omdat ze de mening van anderen lastig vindt. Daarom wilde ze in eerste instantie alleen maar heel lelijk op de foto, dan konden mensen niet zeggen dat ze ‘iets probeerde’. Maar goed, dat verontschuldigen is ze ook zat, dus hees ze zich voor Vilain & Gai gewoon in vier verschillende outfits en ging ze in de schmink. 

Hoe verdien jij je geld? ‘Tot vorige week heb ik drie jaar lang in opdracht van Kinki Kappers collecties gemaakt. Heel leuk om te doen, maar de Kinki Kapper-stijl wijkt toch iets af van mijn eigen handschrift. Ik houd van grote, kleurrijke, grafische kledingstukken en niet zozeer van stukken die het vrouwenlichaam benadrukken. Nu richt ik mij meer op Rotterdamsche Viswijven, een performancecollectief dat ik vier jaar geleden samen met Shalita Dietrich ben gestart. We staan op festivals zoals Solar, Blijdorp Festival, Boothstock en Smeerboel. Je vindt ons dan terug verkleed als zeemeerminnen met een ordinair randje of we hosten de Punani Pinata. Op Winterwolven en Blijdorp Festival hadden we een tent met daarin een levensgrote schelp. Bezoekers konden daar op de muziek van Shalita helemaal tot rust komen. Daarnaast heb ik een kledingmerk, Logocomo, maak ik props en kostuums in opdracht én ben ik decorontwerper. De afgelopen twee maanden heb ik de tijd genomen om na te denken over wat ik het liefst doe. Ik sta op het punt om te kiezen. Ik denk dat ik vanaf nu alleen nog maar grote dingen wil maken en dus een beetje af wil stappen van het ontwerpen van kleding.’

Wat vind je het moeilijkst in je werk? ‘Ik ben best wel een schijterd en wil altijd aardig gevonden worden. Ik vind het daarom moeilijk om naar buiten te treden om mijn werk te promoten of aan mensen te vragen iets voor me te doen. Het zakelijke deel vind ik moeilijk. Ik heb al snel de neiging, als iemand mijn werk tof vindt, om het gratis te doen. Dat slaat natuurlijk nergens op: ik moet ook gewoon mijn huur betalen. Nee zeggen vind ik lastig, daarom doe ik misschien zoveel en allemaal tegelijk. Ik ga de confrontatie liever niet aan en kies dan voor de makkelijke weg.’

Merk je ongelijkheid tussen mannen en vrouwen in je werk? ‘Niet per se in wat ze kunnen of in wat ze doen, maar wel in gedrag. Als ik bijvoorbeeld een idee voor een festival uitwerk, denk ik eerst uren na voordat ik ga handelen. Het lijkt alsof mannen veel chiller in hun werk staan. Ze komen daardoor sneller in actie. Het maakt mannen minder uit wat anderen van hen vinden. Wat ik ook merk: als een man een compliment krijgt over zijn werk, bedankt hij gewoon. Vrouwen trekken complimenten eerder in twijfel.’

Waar schaam jij je het meest voor? ‘Misschien daarvoor. Dat ik veel dingen doe omdat ik aardig gevonden wil worden. En dat dit soms belangrijker voor mij is dan wat ik zelf leuk vind.’

Wanneer wist je voor het eerst dat je een vrouw bent? ‘Op de bassischool, in groep vijf. Ik weet nog dat er best veel jongens in de klas zaten, waar ik dan ook wel verkering mee had. Daardoor werd ik mij bewust van de verschillen tussen jongens en meisjes. Zij waren aan het schreeuwen en stoeien, terwijl ik liever aan het lezen was.’

Wanneer werd je voor het eerst op een vervelende manier met je vrouw-zijn geconfronteerd? ‘Ik was dertien jaar en met mijn ouders op vakantie in Maleisië. Ik had zo’n typische beugelbikini die meisjes van dertien hebben. Bij het zwembad kwam een jongen naar mij toe en vroeg of ik met hem op de foto wilde. Ik weet nog dat ik dacht: shit, nu ben ik een vrouw waar mannen iets van willen.'

Zie jij jezelf als feminist? ‘Nou, ik denk dat ik echte feministen tekort doe als ik mezelf zo noem. Maar mijn werk gaat wel over vrouw-zijn. Vooral de performances die ik voor Rotterdamsche Viswijven doe gaan over het onderwerp. Misschien ben ik een passieve feminist die geen actie voert, maar wel bezig is met een subversieve vertelling over vrouwelijkheid.’

Is je moeder een feminist? ‘Ik wist dat je dit ging vragen, dus heb ik het haar voorgelegd. Zij noemt zichzelf geen feminist. Maar ik vind eigenlijk dat zij dat wel is: ze is geëmancipeerd en heeft altijd gewerkt en gezorgd voor ons. Ze volgt nog steeds opleidingen om hogerop te komen.’

Vind jij jezelf aantrekkelijk? ‘Het merendeel van de tijd wel. Ik houd mezelf voor dat ik niet zoveel met mijn uiterlijk bezig ben, maar dat ben ik toch. Ik vind mezelf wel hot, nu ik erover nadenk. Of ik dan niets aan mezelf zou laten veranderen? Ik had gisteren nog een gesprek met mijn stagiaire over botox. Ik vind het zo fascinerend dat één spuitje je er zó anders uit kan laten zien. Ik zou het dus misschien wel overwegen,  vanuit een vreemde interesse voor het maakbare.’

Wat vind je aantrekkelijk aan een man? ‘Haar, overal. Als ik aan het swipen ben op Tinder weet ik het niet zo goed. Ik val niet echt op een specifiek ding of type. Ik vind Arabische mannen heel aantrekkelijk, van die mannen met Aladin haar. Maar meestal als ik een vriendje heb, zijn het van die iele blanke jongens. Humor, kan dat ook een ding zijn? Als ik kan lachen om ze, dat vind ik ze leuk.’

Wat vind je een no-go tijdens seks? ‘O wow, ik heb al een tijdje niet gesekst. Ik ben niet meer zo kieskeurig (lacht). Extremen, zoals poep- en plasseks, vind ik niets. En als een piemel slap wordt tijdens de seks, vind ik dat ook jammer. O, en als een jongen niet beft. Dat begrijp ik niet.’

Billen of borsten? ‘Mijn billen zijn mijn trots.’

Wat draagt volgens jou bij aan wereldvrede? ‘Als iedereen zich nou iets meer in de ander zou verplaatsen, dat zou al goed zijn. De laatste tijd luister ik veel naar meditatiepodcasts. Het gaat daarin om elkaar vergeven: dat alles draait om liefde. Men moet niet zo koppig en kwaad zijn en gewoon mediteren.’

Credits
Fotografie & concept: Vilain & Gai
Tekst: Marjolein Stormezand 
MUA: Luna van Herwijnen