Lieve papa en mama,   

Jullie worden ouder. En dat is helemaal niet erg. Soms een beetje irritant. En eng. Dat wel. Want die doortikkende klok brengt soms serieuze kwaaltjes met zich mee.   

Paps, waar je vroeger weleens last had van je rug of gewoon van puberende kinderen, ging je afgelopen jaar ineens meerdere keren onder narcose voor je hart.   

Ik betrapte mezelf erop dat ik je voor de operaties steeds belde om even te melden dat ik van je houd. Want ja, ik was bang, vreesde stiekem dat dit het was. Dat ons hoofdstuk in het leven midden in de zin zou stoppen. Dat ik je ‘maar’ dertig jaar had mogen kennen.   

Gelukkig ging alles goed en zat je een paar uur later met een dikke grijns rechtop in bed. Maar het zette me aan het denken.   

Want jullie worden écht ouder. Voor ik het weet, zijn jullie straks twee kromme, grijze mensjes die ruzie maken om de laatste gehaktbal. Nu nog niet. O nee, we zijn nog lang niet daar. Maar die dag komt dichterbij. Dat besef is gekomen en is niet meer te stoppen.   

Dat komt overigens ook doordat jullie af en toe zeer eigenwijs zijn. Ja mama, jij net zozeer als paps. Want moesti, als jij in de put zit, dan los je het zélf wel op. Wij zijn jóúw kinderen. We mogen ons er niet mee bemoeien. Ondertussen vergeet je dat we toch echt volwassen zijn en het soms serieus beter weten.   

Trouwens, willen jullie nog een reden weten die me doet beseffen dat die klok niet eeuwig blijft tikken? Jullie lijken stiekem best vaak op jullie ouders. Weet je nog pap, dat je zo’n hekel had aan opa’s zuinigheid? Tegenwoordig hoor ik je bijna bij iedere menukaart grommen: ‘Nou, nou, wa’n prijzen.’   

En mam, denk je even terug aan dat gedrag van oma, waar je af en toe bij ons over klaagt? ‘Ja, ik sprak dus Tinie van de Linden. Je weet wel, de moeder van de zus van dat meisje dat in groep drie bij jou in de klas zat.’ The irony! Ik hoor het je steeds vaker doen.    

Minstens net zo’n confronterend besef? Waarschijnlijk doe ik ooit hetzelfde. Dan zucht ik bij menukaarten en vertel ik verhalen over totaal onbekenden. Waarschijnlijk maken mijn kinderen zich later evengoed zorgen om mij en weten ze het, vinden zij, veel en veel beter.   

Maar wedden dat ze me ook als eerste opbellen wanneer ze verdrietig zijn of juist als er iets te vieren is? Ze zullen vaak aan me denken, ook al komen ze niet langs. Ik weet zeker dat ze trots over me zullen vertellen en vertederd zullen lachen wanneer ik de dan nieuwste media gebruik.   

En vooral ook zullen ze heel veel van me houden. Net als ik van jullie. En precies daarom, lieve papa en mama, is dat hele ouder worden echt niet zo heel erg.   

Het hoort gewoon bij het leven. Dure menukaart of niet. 

x Marjolein