Nog hetzelfde als daarvoor
Mr. Lovah lovah had gelijk: ik bleek na twaalven nog net zo’n debiel te zijn als ervoor. Ik heb dit weekend niet ineens allerlei kwaliteitskranten opengeslagen, geen keurige pakken gedragen en geen grijze haren uit m’n hoofd getrokken. Nope. Ik was afgelopen vrijdag keurig om zes uur (’s ochtends dus) thuis en stond gisteren bij de kassa van de Appie zonder portemonnee. Op maandagavond bleek America’s Next Top Model nog steeds mijn guilty pleasure te zijn.  

Toch is er iets veranderd
Maar wat wél veranderde met de komst van mijn nieuwe leeftijd, was de aanloop naar mijn verjaardag. Op 15 november, aan de vooravond van alle festiviteiten, voelde ik me namelijk een beetje zoals ik me normaal gesproken rond Oudejaarsdag voel. Bewust keek ik terug op mijn leven. Had ik als twintiger wel voldoende van het leven genoten? Had ik genoeg gedaan om alles eruit te halen? En wat wilde ik in de volgende levensfase eigenlijk allemaal bereiken? Belangrijke vragen. Ze tolden de hele dag door m’n hoofd.  

Volwassen?
De antwoorden zorgden ervoor dat ik met een ‘weeïg’ gevoel (ja, ja, als dertiger mag ik dat soort woorden dus gebruiken) afscheid nam van m’n twenties. Want ja, ik had genoten. Maar ja, het was ook een beetje verdrietig dat die deur nu dichtging. Nooit meer als twintiger door het leven. Dat is toch raar.   Gelukkig was er een mooie tegenhanger van dit weeïge gevoel: tevredenheid overheerste. Ik voelde me ineens rijk met alles en iedereen om me heen. Ja, ik had meer toffe feestjes kunnen pakken toen ik in de twintig was, maar ik heb veel gereisd, heb vriendinnen voor het leven en thuis zit er een belachelijk leuk vriendje op mijn mooie, zelf verdiende, fluwelen bank. Dat is misschien allemaal best volwassen, maar vooral ook heel erg fijn.  

Geen suffe muts
Dit alles betekent niet dat ik nu rustig achterover ga hangen om te wachten tot ik straks een keer veertig ben. En eerlijk waar: ik ben stiekem nog steeds bang voor rimpels en suf worden. Kinderen krijgen en trouwen? Daar moeten we het nog maar eens over hebben. Maar wel heb ik het gevoel dat ik iets, al is het maar een piepklein beetje, steviger in het leven sta. Meer solide. Ik hoef me niet zo hard meer te bewijzen. Daar ben ik de afgelopen tien jaar namelijk al veel te druk mee geweest.   En dus is het een beetje alsof ik op dit moment met 3-0 voor sta in het leven. Ooit wordt het 3-1, daar ben ik me zeker van bewust. Maar goed dat het leven geen wedstrijd is.

Marjolein schrijft wekelijks over de pieken en dalen van het leven van een millennial. Wil je meer artikelen lezen? Klik hier!