Al mijn hele leven wist ik dat ik ooit naar Korea wilde om mijn ouders te zoeken. Op mijn tweede werd ik geadopteerd door een Noord-Hollands echtpaar, dat uit idealisme al een paar jaar eerder een jongetje had geadopteerd. Hij kwam ook uit Korea, maar uit een ander gezin. Mijn adoptieouders moedigden mij en mijn oudere broer altijd aan contact te zoeken met onze ouders in Korea. Maar als kind wilde ik er niet mee bezig zijn. En als tiener wilde ik in het witte Alkmaar, tussen al die blonde West-Friezen, vooral niet opvallen. Ik wilde zijn als de rest, al was dat met mijn Aziatische looks natuurlijk een mission impossible. Los daarvan groeide ik op in een gecompliceerd gezin. Mijn twee jongere broers, de eigen kinderen van mijn adoptieouders, hadden veel problemen. Ik wilde niet nog meer moeilijk gedoe bijdragen.

Daarna leek de timing gewoon nooit goed. Er was altijd wel iets wat voorrang had: een studie die af moest, een nieuwe baan, een verhuizing of een relatie die niet goed liep. Achteraf waren dat natuurlijk ook excuses om er niet over na te hoeven denken. Ik hield mezelf voor dat mijn adoptie er niet zo toe deed. Als mensen me naar mijn afkomst vroegen, irriteerde dat me meestal. Ik eet net als jij kaas en drop, feest met Koningsdag en split de rekening als ik uit eten ga. Hoezo denk je dat ik niet Nederlands ben? En toch. Altijd als ik aan Korea dacht, vroeg ik me af hoe mijn moeder eruit zou zien. Zou ze net zo stevig doorlopen als ik? Was ze ook zo’n pietje precies? Hield ze er ook van om in haar eentje te reizen?

Tien jaar geleden zocht mijn Koreaanse vader ineens, uit het niets, contact met mij. Via het kindertehuis en de adoptiebemiddelaar kreeg ik een briefje. Hij wilde weten hoe het met mij ging. Het kwam zo uit de lucht vallen dat ik ervan schrok en het contact afhield. Wel kreeg ik te horen dat mijn moeder lang geleden was overleden. Dat vond ik enorm verdrietig, naar haar was ik juist het nieuwsgierigst. Een paar jaar geleden besloot ik toch dat een bezoek aan Korea er maar eens van moest komen. Ik zag mijn ouders in Nederland ouder worden en voelde dat de tijd begon te dringen. Als ik nog iets te weten wilde komen over mijn moeder en vader, moest ik in actie komen.  

Weten hoe Anouk’s zoektocht verder gaat? Je leest het in de nieuwe &C, die nu in de winkels ligt.  

Het boek ‘Welkom in adoptieland’ dat Anouk Eigenraam schreef over haar persoonlijke zoektocht en de wereld van internationale adoptie, is nu te koop.