Marley (25): 'Aan zijn manier van praten en aan de foto compleet met joint merkte ik dat mijn match Joshua een one of a kind was. Toen hij ook nog kunstenaar bleek te zijn, was ik om. Ik heb altijd al een afwijkende smaak qua mannen gehad. Ik hou van die vage types waar je urenlang gesprekken mee kan voeren over de zin van het leven. Lang haar, lang van stuk, het liefst een gitaar op de rug en ik ben op slag verliefd. Joshua leek dus dé perfecte kandidaat. Na een paar dagen intensief te hebben gechat, spraken we af.

Lees ook: Tindertrauma #8: Ricardo en zijn bijzondere fetisj

De dag van de date was het rond de dertig graden, dus we besloten te gaan picknicken in het Vondelpark. Gewapend met een kleedje en een tas vol eten kwam ik aan. Midden in het park, tussen alle spelende kinderen lag een man in het gras te mediteren. Dit kon niet missen. Ik liep op hem af en ik stelde mezelf voor. Joshua was inderdaad een vaag type te noemen. Misschien was dit zelfs voor mij te vaag. Máár, hij had een gitaar bij zich én ik heb geleerd niet te vroeg te oordelen, dus ik besloot te blijven. We aten wat kaasjes en ik luisterde vooral naar Joshua's ideeën over de maatschappij. Zei hij nou echt dat de aarde plat zou kunnen zijn? Na een tijdje ging hij weer op zijn rug liggen. Ik wist mezelf geen houding te geven en ik deed hem maar na. Daar lagen we dan. Ik voelde me totaal niet op mijn gemak. Dit was zó niet wat ik mij van deze date had voorgesteld. Joshua had al een tijdje niks meer gezegd, maar dat vond ik niet zo erg. Hij had zoveel gepraat, dat ik wel even toe was aan stilte.

Lees ook: Tindertrauma #7: Gulle seks en extreem stalkgedrag

Toen ik na een tijdje naast mij keek had Joshua zijn ogen dicht. Dit vond ik vreemd. Maar het werd nog vreemder toen er een snurkgeluid van rechts kwam. Ik wist niet wat ik moest doen en raakte lichtelijk in paniek. Moest ik hem wakker maken? Nee dat zou te awkward voor woorden zijn. Wat moet ik dan zeggen? 'Hey vriend, blijkbaar vind je me zo saai dat je in slaap bent gevallen.' Nope, dat werd hem niet. Moet ik weglopen? Dat kan ik niet maken. Twintig minuten lang heb ik gepeinsd, terwijl meneer heerlijk naast me lag te ronken. Het zag er niet uit alsof hij van plan was om snel wakker te worden. Na nog tien minuten gestaard te hebben naar een tafereel voor m'n neus van een moedergans en haar baby's, besloot ik dat het mooi was geweest. Voorzichtig stond ik op. Het kleedje kon me gestolen worden. Ik liep weg met al m'n kaasjes en heb nooit meer iets van deze vage kerel gehoord. En mijn voorliefde voor vage types? Die is als sneeuw voor de zon verdwenen.'