Nicki (30): 'De man in kwestie ben ik tegengekomen op een feestje van een collega. Het was een vriend van hem. Hij was me eerlijk gezegd niet zo opgevallen, we hadden elkaar ook niet gesproken. Maar toen we een tijdje later matchte op Tinder dacht ik: ach, waarom ook niet. M'n collega had ontzettend veel goeds te zeggen over deze man, en ik had niks te verliezen. En dus spraken we af. We hadden elkaar amper gesproken, maar dat is ook weleens goed, dacht ik. Een soort blind date. Dan heb je tenminste lekker veel om over te praten in het echt.

Lees ook: Tindertrauma #34: Riannes date bleek een serieuze stalker

We besloten samen een hapje te gaan eten. Dus daar ging ik, op de vrijdagavond. Hij zat er al. Ik was niet direct verkocht, maar hey, uiterlijk is ook niet alles. Ik ging zitten, bestelde een glas wijn en was vastberaden om er het beste van te maken. Hij was geïnteresseerd en attent, vroeg door naar m'n leven en m'n carriere. Een goed teken. Ik wist eigenlijk nog vrij weinig over hem, en dus stelde ik wat vragen over z'n leven.

Op een redelijk makkelijke vraag kreeg ik redelijk vaag antwoord. Namelijk: wat voor werk doe je? 'Ik maak kistjes,' zei hij. Eh, oké, leuk? 'Wat voor kistjes?' vroeg ik. 'Juwelenkistjes en opbergdoosjes, enzo?'  'Nee, eh, wat grotere kistjes,' zei m'n date. 'Zoals opbergboxen? Of  ben je dan meubelmaker?' 'Nee,' zei hij, 'kistjes als in doodskisten.' Aha, oké. Nou ja, iemand moet het doen, dacht ik nog. Het is niet het meest gezellige beroep, maar ik wilde hem niet direct afschrijven. 

En dus zei ik: 'Goh, bijzonder beroep. En hoe gaat dat dan?' Hij legde me wat uit over hoe hij te werk ging en zei vervolgens iets waardoor ik finaal de draad kwijt was. Deze man had een bijzondere gewoonte. Wat bleek: mijn date deed geregeld dutjes in de kisten. Ja, je leest het goed. Hij schroomde ook niet om er nog even aan toe te voegen dat 'het soms best krap is als je een kleintje moet maken, maar verder ligt het best heel lekker hoor'. Ik werd er helemaal onpasselijk van. Ieder z'n ding, maar dit leek me toch niet helemaal normaal. 

Lees ook: Tindertrauma #33: Evi, de politieauto en schoenen vol plas

Zit je dan, met je wijntje en je gerookte zalm tegenover een vent die dutjes doet in doodskisten. Die zalm heb ik dus naar binnen gepropt, en de date heb ik snel afgerond. Ik gaf hem een schouderklopje toen ik wegging. En bedankt, collega. Lekkere match dit.

In zijn beleving was de date duidelijk leuker dan de mijne, want hij bleef maar pushen voor een tweede afspraak. Hij moest me zien, zei hij. Ook mijn collega hield er maar niet over op. Hij had het immers zo leuk gehad. Een week later zei mijn doodskist-date dat hij een cadeau voor me had. Ik was heel druk, vertelde ik. Ik besloot hem een half uurtje te ontmoeten op de parkeerplaats van een winkelcentrum. Hij kwam aanlopen, en ik voelde vooral ongemak. Ik kreeg direct het cadeau. Een mok, voelde ik. Toen ik het papier eraf haalde was ik redelijk onaangenaam verrast. Het was een mok met zijn gezicht erop. M'n date had zijn hoofd laten printen op een mok. Voor mij. 

Ik bedankte hem vriendelijk en zei dat ik toch echt moest gaan. De man in kwestie ben ik gaan negeren, en toen is het contact doodgebloed (goh). De mok ging mijn keukenkastje in, weggooien leek me toch zonde. Maar je koppen thee gaan er niet bepaald lekkerder door smaken, en dus besloot ik hem toch maar weg te doen. Ik gooide hem ritueel uit het raam van de eerste verdieping. Deze man en zijn mok waren blijkbaar standvastig, want hij brak niet. Ik ruim hem morgen wel op, dacht ik nog. Maar de volgende ochtend was de mok verdwenen. Ik ben blij dat ik er vanaf ben, maar ik vraag me wel af in wiens keukenkastje hij nu staat te pronken. Ze moesten eens weten.'

Ook jouw tindertrauma en ander dateleed delen? Vinden we leuk! Dat kan hier.