Julie (22): 'Dit moest hem worden, want tegenover me zat een knappe vent met lichtblauwe ogen. En het restaurant dat hij had uitgekozen was klein, maar megagezellig. Tot dan toe kon ik alleen maar pluspunten opnoemen. En ik werd alleen maar nieuwsgieriger, dus ik had al snel besloten om met hem mee naar huis te gaan. Of hij met mij. Hoe dan ook: ik had zin in een potje boom, boom, shake da room. 

Hij deed een beetje afstandelijk, maar dat kon me eigenlijk niet zoveel schelen. Ik dacht aan zenuwen, aan de onwennigheid van zo'n eerste date. Bovendien was ik druk met twijfelen tussen spareribs en steak als hoofdgerecht. Toen hij koos voor de steak, besloot ik het op save te spelen en hetzelfde te bestellen. Op een vieze bakkes zit natuurlijk geen vent te wachten. Het begon inmiddels wel op te vallen dat vooral ik aan het woord was. Op elke vraag die ik stelde reageerde meneer kortaf. Dat loskomen ging toch iets minder smooth dan gepland. Misschien dat-ie niet zoveel ervaring in het daten had, dacht ik.  

Lees ook: Tindertrauma #9: Marley en de slaapverwekkende date

Na een paar awkward stiltes, arriveerden de voorgerechten. Tweemaal carpaccio. Al zwijgend aten we het op. Er zat zeker een goede kop op, maar aan inhoud ontbrak het deze jongen enorm. De moed zakte me langzaam in de schoenen. Ik zag de spannende nacht al aan me voorbij flitsen. Toch zette ik door. Ik was op een missie en opgeven zit nou eenmaal niet in mijn bloed. Om de stilte op te vullen bleef ik maar praten. Normaal gesproken haat ik mensen die alleen maar over zichzelf praten. Maar wat moest ik anders? 

Toen onze steaks arriveerden, kon ik geen onderwerpen meer bedenken. Thank god konden we nu eten en had ik een excuus om stil te zijn. Hij nam zijn eerste hap en toen gebeurde er iets wat ik mijn leven lang niet meer vergeet: hij stond op. Wat was-ie van plan? Moest-ie nodig plassen? Terwijl hij plompverloren naast ons tafeltje stond, zei hij letterlijk: 'Sorry, je bent niet echt mijn type, ik ga.' Het duurde even tot dit tot mij doordrong. Wát zei hij? Binnen enkele seconden was mijn vrij zelfverzekerde ik van de aardbodem verdwenen. Ik voelde me zo ongeveer het monster van Loch Ness. Terwijl er van alles in mijn hoofd omging, gooide hij een briefje van vijftig op tafel en slenterde hij richting de uitgang. Ik stond perplex.

Lees ook: Tindertrauma #8: Ricardo en zijn bijzondere fetisj

Ik heb meteen een vriendin gebeld. Ze sprong gelijk op de fiets en binnen tien minuten had ik een nieuwe tafelgenoot. Samen bestelden we zo'n beetje de hele dessertkaart in een poging die zak te vergeten. Het heeft echt een tijdje geduurd voordat ik na deze ultieme diasaster date het weer aandurfde om via datingapps met mannen af te spreken. Inmiddels is dat helemaal goedgekomen en heb ik een lieve lover gevonden die meerdere keren per dag bevestigt dat ik wél zijn type ben. Via Tinder, ja. Het kan tóch.'

Je leest elke woensdagavond een nieuwe editie van Tindertrauma's.