Eva (22): 'Het was nog midden in de coronatijd toen ik op een date ging met een jongen die ik had ontmoet via Tinder. Ik ben best kritisch als het aankomt op swipen, en al helemaal als het om een daadwerkelijke date gaat. Maar hij zag er spontaan, vrolijk en knap uit. Dus ging-ie redelijk snel naar rechts. Vervolgens begon het standaard liedje: we kletsten wat af op Tinder, wisselden nummers uit, leerden elkaar een beetje beter kennen via Whatsapp en toen vroeg hij me mee op date. Het leek me eigenlijk wel leuk. En dus zei ik ja. 

Lees ook: Tindertrauma #39: De nét gescheiden man die niet wilde betalen

We gingen wandelen door de stad, op een woensdagavond. Ik was te vroeg, hij was te laat. Lekkere binnenkomer. Maar goed, dat kan de beste overkomen. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: hij zag er niet zo leuk uit als op zijn foto's. Ook niet slecht, maar in het echt viel het allemaal toch een beetje tegen. Als iemand heel leuk is, wordt de buitenkant ook altijd automatisch aantrekkelijker. Dus daar ging ik voor. Maar dat was niet zo.

Laten we zeggen dat m'n date ook niet zo spontaan was als hij op Tinder overkwam. Hij deed wel pogingen, dat moet ik 'm meegeven, maar zonder succes. We hadden ook helemaal niet dezelfde humor, wat soms voor wat stiltes en ongemakkelijk gelach zorgde. 

Eenmaal thuis besprak ik de date met m'n vriendinnen, die zeiden: 'Het was dus eigenlijk best gezellig, los van een paar grapjes die je niet helemaal vatte?' Toen dacht ik: tja, als je het zo zegt valt het ook eigenlijk wel mee. Misschien moet ik iemand ook niet zo snel afschrijven. Toen hij me op een tweede date vroeg besloot ik 'm dus nog een kans te geven.

Maar over de tweede date kan ik ook vrij kort zijn: ik kwam tot de conclusie dat het niks ging worden. Er waren érg veel stiltes. We gingen eten bij een pizzeria, en deden daarna ergens anders nog een drankje. Na twee wijntjes besloot ik dat het wel mooi geweest was. En toen kwam het. Hij liep mee naar m'n fiets, waar hij vol voor een afscheidszoen ging. Ik durfde hem niet goed af te wijzen, en dus ging ik er maar in mee. Niet de moeite waard, bleek. Het was een hele korte zoen en hij was allesbehalve goed. 

Lees ook: Tindertrauma #38: De bloederige vrijpartij

Eenmaal thuis voelde ik me toch een beetje lullig. Ik vond hem niet leuk, en misschien had ik hem nu het idee gegeven dat dat wél zo was. Dus stuurde ik hem netjes een appje: dat ik het leuk met hem vond, maar de klik toch niet helemaal voelde. Hij reageerde de volgende ochtend. Niet op mijn afwijzing, nee, maar om te zeggen dat hij een positieve zelftest had. Dit méén je niet, dacht ik. Aangezien zijn speeksel zich minder dan twaalf uur geleden nog in mijn mond begaf, moest ik wel in quarantaine. Ik had dus niet alleen twee slechte dates, ik kreeg ook nog een mogelijke besmetting op mijn dak. Gelukkig testte ik na vijf dagen negatief en mocht ik uit quarantaine, maar het waren toch vijf lange dagen binnen zitten. Tot zover daten in een pandemie. De man in kwestie heb ik daarna ook nooit meer gesproken.'

Ook jouw tindertrauma en ander dateleed delen? Vinden we leuk! Dat kan hier.