Luka Swijtink (27) werkt als redacteur en begeleidt daarnaast vier keer per jaar actieve jongerenreizen. Van Costa Rica en Cuba tot Italië en Kroatië: ze is overal geweest.

'Sommige mensen denken dat ik wil emigreren of dat ik continu ergens voor op de vlucht ben, omdat ik zo vaak weg ben. Maar na al die jaren vind ik thuiskomen nog steeds het mooiste wat er is. Ik begeleid reizen voor het avontuur en om andere culturen te leren kennen, maar ook om reizigers te inspireren met de manier waarop ik in het leven sta. Daar krijg ik energie van. Anders hou je het ook niet vol, hoor. Op reis ben ik altijd degene die enthousiasmeert en de knopen doorhakt. Ik commandeer niet, maar het is lekkerder voor de groep als ik zeg: ‘Kom jongens, we gaan dat doen’ dan dat iedereen elkaar maar staat aan te kijken. Soms heb je types die minder goed in de groep passen, maar het is aan mij om ervoor te zorgen dat niemand zich buitengesloten voelt. Als de gezellige mensen aan de ene kant van de tafel zitten en aan de andere kant zie ik twee mensen die mijn hulp nodig hebben met een leuk gesprek of een spelletje, schuif ik dus bij die twee aan. Ook al wil ik eigenlijk aan de andere kant van de tafel zitten. Als reisleider zet je jezelf op de tweede plek.

Lees ook: Uit de zon? Niet als het aan deze aanbidders ligt

Ik vind het frustrerend om te zien hoe jongeren tegenwoordig op reis gaan voor een foto op social media. Dan hebben ze op Instagram een bepaalde foto van Vietnam gezien en willen ze exact dezelfde foto. Die móét dan ook online. Dan zijn ze op die plek alleen maar druk met het maken van die ene perfecte foto, zo bizar. Als ik zie dat zoiets bijna ten koste gaat van het plezier, roep ik gerust de groep bij elkaar. Vorig jaar in Sri Lanka heb ik tegen de groep gezegd dat we drie dagen naar een boerderij zouden gaan waar geen wifi was, want ze zaten alleen maar op hun telefoon hun stories op Instagram bij te houden en dat was lastig voor de sfeer. In die drie dagen werd de groep heel hecht en voerden we de intiemste gesprekken rond het kampvuur. Op de laatste dag kwamen ze erachter dat er al die tijd toch wifi was geweest, maar ze moesten erkennen dat de boerderijdagen tot het hoogtepunt van hun reis behoorden. Daar doe ik het voor. Heel soms ben ik zo relaxed dat ik zelf ook een vakantiegevoel heb. Afgelopen zomer was ik in Marokko en genoot ik de eerste week alleen maar, zo chill was de groep. Tot we gingen quadrijden en ik met vier leden uit de groep in een kettingbotsing belandde. Er vlogen er twee over de kop, een meisje kwam onder de quad terecht. Lag ik opeens met een bewusteloos meisje in m’n armen in the middle of nowhere. Ik moest twee uur rijden naar het ziekenhuis, verzekeringspapieren regelen, had een whiplash en moest de rest van de groep instrueren. Gelukkig ben ik heel rustig gebleven, maar toen ik ’s avonds mijn baas belde om alles te vertellen, brak ik.'

Nieuwsgierig geworden naar de rest? Lees het in het nieuwe nummer van &C met als thema 'Het is hier fantastisch!', dat nu in de winkels ligt. Of lees het hier via Blendle.