Anneke: 'Het was ontzettend warm die dag. Samen met mijn man Michel was ik de bijkeuken aan het opruimen. Ik was hoogzwanger en zocht wat babyspullen uit. Eleonora, die bijna twee zou worden, was in de tuin aan het spelen met haar twee jaar oudere zus Faisca. Caithlin, de jongste van het stel op dat moment, zat binnen in de box. Eleonora was zoals gewoonlijk van de aardbeitjes aan het snoepen. Haar mondje zat helemaal onder het vruchtvlees en het zand. ‘Bah, je gezicht is vies,’ riep ik lachend naar haar. Ze veegde met haar hand langs haar mond.

Lees ook: Glenda had het zikavirus: 'Ik geniet van wat ze wél kan'

Ik zat bij de buitendeur toen Faisca langs mij heen naar binnen liep. Ineens zei Michel: ‘Eleonora is weg.’ Ik reageerde stellig dat dat echt niet kon, want ze was niet met Faisca mee naar binnen gekomen. Ze móést wel in de tuin zijn. Michel liep naar de straat, hij was bang dat ze misschien de tuin uit was geglipt. Ik was niet in paniek, totaal niet. Een paar minuten geleden had ik haar nog aardbeien zien eten, ze moest hier ergens in de buurt zijn, dat kon niet anders. Michel had ondertussen tevergeefs rondgekeken op straat en liep de tuin weer in.

In een opwelling liep hij regelrecht naar de vijver en daar zag hij Eleonora drijven. Hij viste haar er meteen uit en zakte op z’n knieën met haar op het gras. ‘Nee!’ schreeuwde hij. Een kreet vanuit zijn tenen. Ik stond er als versteend naast. Michel hield Eleonora op de kop en sloeg haar op haar rug. Gek genoeg was ik heel kalm. Michel liep met onze dochter naar de bijkeuken om haar te reanimeren. Eleonora hing slap in zijn armen en ze was intens bleek. Op dat moment kwam Faisca eraan. Pas drie jaar oud zei ze: ‘Mama, Elolora – zo noemde zij haar – is dood.’ En diep vanbinnen wist ik dat ze gelijk had.'

Lees het hele interview in de nieuwe editie van &C 'Knappe koppen' (oktober, 2018) die nu in de winkels ligt.