Anja (34): 'Toen ik me in het ziekenhuis meldde, was ik binnen vijf minuten aan de beurt. En dat terwijl de wachtkamer helemaal vol zat. Ik was een spoedgeval. Ik kreeg een scan met contrastvloeistof en werd ondertussen steeds banger: wat heb ik? Diezelfde middag nog werd ik gebeld. De woorden van de arts kwamen aan als een mokerslag.'

Opeens zag ik het
'Amper een week daarvoor zat ik nog in de kappersstoel. Ik was net terug van een rondreis door Cambodja en vond het hoog tijd om m’n kapsel bij te laten werken. Lekker knippen en verven, maskertje erin, even blijven liggen in de wasbak om het in te laten trekken en na afloop huppelde ik als herboren naar huis. Een dag of drie later kreeg ik plotseling vreselijke hoofdpijn. Ik zocht er niet zo veel achter, want het was de eerste, drukke werkdag na mijn vakantie. Ik moest vast gewoon even wennen. De volgende dag werkte ik thuis en leek het iets beter te gaan. Maar zaterdag stond ik op, keek in de spiegel en dacht: hier klopt iets niet. Mijn gezicht zag er anders uit, al kon ik niet zeggen waar de verandering ‘m in zat. Langzaam ging ik mijn gelaatstrekken af. Toen zag ik het: één pupil was veel kleiner dan de andere. Ik begon te googelen naar een mogelijke oorzaak, maar al bij de eerste resultaten dacht ik: oh, nee. Dit wil ik niet zien. Ik vond allemaal enge dingen als mogelijke oorzaak, bijvoorbeeld een hersentumor. Ik belde de huisartsenpost en vertelde wat ik had. De vrouw aan de andere kant van de lijn zei dat ik direct moest komen. Ook gaf ze met klem aan dat iemand mij moest brengen. Dat vond ik raar, want het was maar vijf minuten fietsen. Met moeite wist ik haar te overtuigen dat ik echt wel alleen kon komen. Oké, maar als het onderweg niet ging, moest ik meteen de ambulance bellen, waarschuwde ze. Wat is er aan de hand? dacht ik.

Lees ook: Ka-tsjing: &C praat over geld in het novembernummer (nu mét korting)

In het ziekenhuis onderzocht een arts me. Zij vertelde me dat mijn symptomen verschillende oorzaken konden hebben, maar ze kon het op dat moment niet verder onderzoeken omdat het weekend was. Ik mocht naar huis en op maandag moest ik mijn huisarts bellen. Maar, zei ze er met nadruk bij, als ik uitvalsverschijnselen zoals een verlamming kreeg, moest ik direct 112 bellen. Ik kreeg een briefje mee waarop de arts 'syndroom van Horner' had geschreven. Thuis zocht ik het op, het was een neurologisch verschijnsel waarbij een van de pupillen heel klein wordt. Dat was een uiting van allerlei mogelijke andere aandoeningen, las ik. Nu wist ik nog niet veel meer. Het zou wel meevallen, concludeerde ik, anders was ik niet naar huis gestuurd. In een waas ben ik het weekend doorgekomen, want ik had veel hoofdpijn en lag zo veel mogelijk in bed. Maandagochtend ging ik toch werken en om half negen belde ik de huisarts. Toen kreeg ik opeens te horen dat ik een spoedgeval was en onmiddellijk naar een neuroloog moest. Ongerust haastte ik me naar het ziekenhuis, waar ik een scan kreeg.'

Ga ik dood?
'Diezelfde middag belde het ziekenhuis met de uitslag. 'U heeft een scheurtje in uw halsslagader.' Ik schrok en dacht: ga ik nu dood? De neuroloog vroeg of ik was gevallen of een klap op mijn hoofd had gehad, maar dat was niet zo. Toen vroeg ze of ik bij de kapper was geweest. Ik beaamde dat. Dan is dat de oorzaak, legde ze uit. De rand van een wasbak in een kapsalon is smal en ik had er wel twintig minuten met mijn nek op gelegen. Je aders zijn kwetsbaar en omdat ik met de kapster praatte die naast me stond, had ik mijn hoofd waarschijnlijk gedraaid, waardoor mijn halsslagader beschadigd raakte. Ik had er nog nooit van gehoord, maar in Amerika heeft het een naam: het beauty parlor stroke syndrome. 'U loopt risico op een herseninfarct,' vertelde de arts. De kans op een herseninfarct was continu aanwezig en dat maakte me ongelooflijk onzeker. Ik voelde me een tijdbom die wel of niet zou afgaan, en ik had er geen enkele invloed op. Ik kon niet veel anders doen dan slapen. Van vijf minuten lopen was ik al volledig afgepeigerd. Ik kon bijna niets onthouden, had moeite met het vinden van de juiste woorden en mijn hoofdhuid aan de ene kant deed zo veel pijn dat ik mijn haren niet meer kon kammen. Bovendien voelde ik me lelijk door die afwijkende pupil. Meerdere keren belde ik in paniek de neuroloog omdat ik bang was dat ik een herseninfarct had, maar steeds opnieuw bleek het vals alarm. De symptomen hoorden bij mijn aandoening, maar wezen niet op een herseninfarct.'

Gelukkig heeft Anja het horrorbezoek overleefd, maar ze hield er wel hersenletsel aan over. Tot op de dag van vandaag kampt ze met de nasleep van het scheurtje in haar halsslagader. Je leest het hele verhaal in de nieuwste &C of hier op Blendle.