Er is iets raars aan de hand bij de loopband. Een meneer in de rij heeft een life event te vieren, maar niemand feliciteert hem. Zojuist uitgestald op de band: beschuit, blauwe muisjes, smeerbare roomboter en een speciaal biertje. Deze meneer is kort geleden vader geworden. Héél kort geleden. Zijn hemd hangt uit zijn broek, zijn haar zit wild en alle kanten op en terwijl hij met zijn handen in zijn zakken staat, straalt hij een delirium-achtig geluk uit. Zo te zien komt hij rechtstreeks uit zijn piepjonge  liefdesnest. Hoe zou het zijn gegaan? Zat hij gistermiddag nog te genieten in de zon, naast zijn vriendin, met zijn hand op haar dikke buik? Of heeft hij de afgelopen 48 uur doorgebracht in het ziekenhuis, puffend en zwetend naast een ziekenhuisbed? Dat ze een zoon zouden krijgen was in ieder geval een verrassing, anders hadden ze al lang die blauwe muisjes in huis gehad. De rij kijkt toe terwijl de muisjes langzaam dichterbij de kassa komen. Zijn geluk is tot aan de laatste klant voelbaar. Straks zal hij, terwijl het eerste kraambezoek zijn zoon bewondert en een beschuitje met blauwe muisjes eet, zijn biertje met een zachte plof openen. Vanuit het raamkozijn kijkt hij dan naar zijn vriendin en neemt een eerste slok bier, als vader. De caissière lacht lief naar de jonge vader terwijl ze de rol beschuit pakt. ‘Een jongetje dus?’ vraagt ze. De vader knikt. ‘Ja. Ravi,’ zegt hij trots, alsof hij die naam voor het eerst tegen een vreemde uitspreekt. ‘Mooie naam, gefeliciteerd!’ zegt de caissière. En de rij knikt in stilte mee.